Człowiek pekiński
Po odkryciu „człowieka jawajskiego” i „człowieka z Piltdown” nie ustalono jeszcze ostatecznej wersji ewolucji ludzkiego gatunku. Skamieniałości Pithecanthropus erectus znalezione przez Dubois nie zdobyły pełnej akceptacji wśród społeczności naukowej, a znaleziska z Piltdown jedynie skomplikowały całe zagadnienie. Naukowcy z niecierpliwością czekali na następne ważne odkrycia, które jak mieli nadzieję, wyjaśniłyby ewolucyjny rozwój rodziny człowiekowatych. Wielu badaczy uważało, że upragnione skamieniałości hominidów zostaną odnalezione w Chinach.
Starożytny język chiński określał skamieniałości jako „kości smoka”. Chińscy aptekarze sądzili, że posiadają one leczniczą moc i przez wieki rozcierali je na proch do produkcji leków. Z tego powodu chińskie apteki stanowiły dla wczesnych, zachodnich paleontologów nieoczekiwany teren poszukiwań.
W 1900 roku dr K. A. Haberer zebrał od chińskich aptekarzy skamieniałości ssaków i wysłał do Uniwersytetu w Monachium, gdzie zostały zbadane i skatalogowane przez Maxa Schlossera. Wśród otrzymanych kości Schlosser znalazł „trzeci ząb trzonowy z lewej strony górnej szczęki, należący do człowieka bądź nieznanej dotąd małpy antropoidalnej”. Odkryto go na obszarze Pekinu. Schlosser stwierdził wówczas, że Chiny będą odpowiednim miejscem do poszukiwań prymitywnego człowieka
Czukutien
Wśród badaczy, którzy zgodzili się z opinią Schlossera, był Gunnar Andersson, szwedzki geolog pracujący dla Geological Survey of China. W 1918 roku Andersson przybył do miejsca o nazwie Chikushan - Wzgórze Kurzych Kości - w pobliżu wioski Czukutien około 40 km na poludniowy-zachód od Pekinu. Na ścianie starego kamieniołomu wapienia, z której wybierano materiał, dostrzegł szczelinę wypełnioną czerwoną gliną i zawierającą skamieniałe kości, co wskazywało na obecność zasypanej przez wieki, starożytnej jaskini.
W 1921 roku Andersson ponownie przybył do Chikushan. Towarzyszył mu Otto Zdansky, austriacki paleontolog przysłany do pomocy, oraz Walter M. Granger, z amerykańskiego Muzeum Historii Naturalnej. Ich pierwsze, wspólne prace wykopaliskowe nie były zbyt owocne - odkryli jedynie niemal współczesne skamieniałości.
Miejscowi wieśniacy przekazali wówczas Zdansky'emu informację o leżącym nieopodal miejscu, gdzie można znaleźć większe „kości smoka”. Było to w pobliżu małej stacji kolejowej w Czukutien. Zdansky odkrył tu kolejny kamieniołom wapienia, którego ściany, podobnie jak w przypadku pierwszego, posiadały szczeliny wypełnione czerwoną gliną i złamanymi kośćmi. Andersson przybył na miejsce i znalazł pęknięte fragmenty kwarcu. Jego zdaniem, były to bardzo prymitywne narzędzia. Kwarc nie występował tu naturalnie, Andersson doszedł, więc do wniosku, że okazy kwarcu musiał przynieść hominid. Zdansky nie zgodził się z tą interpretacją. Jego współpraca z Anderssonem nie układała się zresztą zbyt dobrze. Andersson był jednak przekonany co do słuszności swojej opinii. Patrząc na ścianę wapienia, powiedział:
(…)
… się zresztą zbyt dobrze. Andersson był jednak przekonany co do słuszności swojej opinii. Patrząc na ścianę wapienia, powiedział:
„Mam przeczucie, że leżą tu szczątki jednego z naszych przodków i wystarczy go tylko znaleźć”. Poprosił Zdansky'ego, by nadal przeszukiwał zasypaną jaskinię „dopóki nie będzie pusta, jeśli zajdzie taka potrzeba”.
W 1921 i 1923 roku Zdansky, nieco niechętnie, przeprowadził krótkie prace wykopaliskowe. Odkrył wówczas ślady wczesnego przodka człowieka - dwa zęby, dolny przedtrzonowiec i górny trzonowiec, datowane wstępnie na wczesny plejstocen. Wraz z innymi skamieniałościami przesłano je statkiem do Szwecji w celu dalszego zbadania. W 1923 roku, po powrocie do Szwecji, Zdansky opublikował artykuł na temat swojej pracy w Chinach, jednak bez żadnej wzmianki o zębach.
Sprawa ucichła…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)