To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
I wojna w Czeczenii - konflikt zbrojny pomiędzy Czeczenami i Rosjanami, datowany na okres od 11 grudnia 1994 roku, do 31 sierpnia 1996 roku. 11 grudnia 1994 do republiki Czeczeni wkroczyły wojska rosyjskie, chcące zapobiec postępującym działaniom niepodległościowym na jej terenie. Pomimo początkowych niepowodzeń - jak podjęta na rozkaz ówczesnego ministra obrony Rosji Pawła Graczowa próba zdobycia Groznego na Nowy Rok wyłącznie przez nieosłaniane jednostki pancerne - Rosjanie zajęli stolicę Czeczenii (luty 1995). Dowódcą wojsk rosyjskich, które zdobyły Grozny był gen. Lew Rochlin, który odmówił przyjęcia za zdobycie Groznego tytułu Bohatera Rosji, gdyż nie uznał za zaszczytne zwycięstwa odniesionego nad własnymi obywatelami.
Od tego momentu rozpoczęła się walka partyzancka, w której w walce z bojownikami czeczeńskimi przegrupowanymi w górach Rosjanie ponosili znaczne straty. Problemem dla sił rosyjskich były zwłaszcza walki w miastach, do których dowódcy i żołnierze rosyjscy byli kompletnie nieprzygotowani, jak też przenoszenie walk poza teren Czeczenii. W czerwcu 1995 r. Szamil Basajew przeprowadził terrorystyczny rajd na szpital w Budionnowsku, a w styczniu 1996 r. akcję o takim samym charakterze na szpital w Kizlarze przeprowadził inny dowódca czeczeński - Salman Radujew. W grudniu 1995 roku Czeczeni zdobyli drugie co do wielkości miasto republiki Gudermes, jednak po kilku dniach walk zostali zmuszeni do ustąpienia. 21 kwietnia 1996 r. po namierzeniu jego telefonu satelitarnego i przeprowadzeniu rosyjskiego ataku rakietowego zginął Dżochar Dudajew, a władzę po nim przejął Zelimchan Jandarbijew. Po zaskakującym dla wojsk rosyjskich letnim ataku bojowników w sierpniu 1996 r. Czeczenom udało się odbić Grozny.
Przejście konfliktu w stan przewlekły, porażki Rosji, a także okres wyborów prezydenta Rosji (czerwiec-lipiec 1996 r.) zaktywizowały działania polityczne, w których wielką rolę odegrał generał Aleksander Lebied' (Lebiedź), krótkotrwały sekretarz Rady Bezpieczeństwa Rosji - w ich wyniku 31 sierpnia 1996 r. w Chasawjurcie podpisano rozejm kończący pierwszą wojnę czeczeńską. Na jego mocy m.in. problem statusu republiki został odłożony na 5 lat.
Wg danych strony rosyjskiej, w wojnie zginęło około 10 tysięcy bojowników oraz około 5,5 tysiąca żołnierzy rosyjskich. Nie są znane dokładne straty ludności cywilnej.
II wojna czeczeńska - konflikt zbrojny prowadzony w latach 1999-2003 między Federacją Rosyjską, a separatystami czeczeńskimi. Do dziś trwają walki partyzanckie. W okresie niezależności Czeczenii (znanej też jako Iczkeria) w latach 1996-1999 nastąpił okres względnego spokoju, przerwany latem 1999 roku. Powodem do kolejnej interwencji wojsk Federacji Rosyjskiej stało się wkroczenie oddziałów Szamila Basajewa i Chattaba do sąsiedniego Dagestanu pod hasłem ustanowienia na Kaukazie islamskiego kalifatu wg zamysłu wahabitów i zamachy bombowe w Moskwie, Riazaniu i Wołgodońsku w sierpniu i wrześniu tego roku, o które rosyjskie media kontrolowane przez rząd obwiniły "czeczeńskich terrorystów" (być może organizowane przez państwową służbę FSB, których agentów pojmano na gorącym uczynku podczas przygotowywania kolejnej eksplozji w mieście Riazań. W początkowej fazie konfliktu wykorzystano zmasowane naloty lotnicze na wybrane cele. Rozpoczęły się one już we wrześniu 1999 roku. Oddziały lądowe przekroczyły granicę czeczeńsko-rosyjską 1 października 1999 roku, szybko zajęły nizinną część republiki do rzeki Terek, na brzegu której zatrzymały
(…)
… rosyjskie Groznego 6 grudnia 1999 roku wezwano mieszkańców miasta do jego opuszczenia zapowiadając, że osoby pozostające w mieście będą uważane za terrorystów i bandytów i zostaną zniszczone przez artylerię i lotnictwo. Szturm rozpoczęto 12 grudnia tego roku. Oddziały bojowników w sile około 2 tysięcy, ponosząc poważne straty na polach minowych, opuściły miasto w nocy z 31 stycznia na 1 lutego 2000…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)