Charakter komunikacji elektronicznej Na obrót prawny składa się nie tylko doniosła prawnie informacja, ale również prawnie uznana (dozwolona
albo niezabroniona w danych stosunkach) forma komunikacji pomiędzy podmiotami prywatnymi, pomiędzy
podmiotami prywatnymi i publicznymi oraz pomiędzy podmiotami publicznymi. Jej najważniejszym elementem jest
przekazywana (prawnie doniosła) treść, a koniecznym warunkiem jest dostępny (prawnie dopuszczalny) nośnik.
Elementami zasadniczymi każdej komunikacji są więc: jej strony jako nadawca i odbiorca, przekazywane
wiadomości oraz kanał wymiany. W celu uprawomocnienia komunikacji elektronicznej dla potrzeb wymiany
prawnej, w prawie modelowym pojawiły się stosowne definicje. Zgodnie z art.2 MLEC, na elektroniczną wiadomość
składają się informacje stworzone, przechowywane lub przesyłane za pośrednictwem środków elektronicznych,
optycznych lub im podobnych włączając w to elektroniczną wymianę danych EDI, pocztę elektroniczną, telegram,
teleks, lub telefaks. Nadawcą zbioru danych jest osoba, która sama stworzyła lub przesłała ten zbiór lub w której
imieniu zbiór ten został stworzony lub przesłany, z wyłączeniem osoby działającej jako pośrednik. Natomiast
odbiorcą zbioru danych jest osoba, która zgodnie z zamiarem nadawcy ma lub miała otrzymać zbiór danych, również
z wyłączeniem pośrednika przekazu tych danych. Pośrednik w odniesieniu do konkretnego zbioru danych to osoba,
która w imieniu innej osoby otrzymuje, przesyła, przechowuje lub świadczy inne usługi w odniesieniu do zbioru
danych. Wreszcie system informatyczny został zdefiniowany jako system służący do tworzenia, przesyłania
otrzymywania, przechowywania bądź innego przetwarzania informacji zawartych w zbiorze danych.
Zgodnie z tym, co było już powiedziane, nośniki informacji dzielą się na fizyczne (materialne) i logiczne
(abstrakcyjne). Informacja podzielona na części stanowi wiadomość. Wiadomości są formami organizacji informacji.
Informacja zawsze występuje w formie wiadomości (komunikatu) i w tym sensie jest ona nośnikiem informacji,
zwanym też abstrakcyjnym nośnikiem informacji w odróżnieniu od materialnego nośnika informacji. Wiedza zaś to
zgromadzona, zorganizowana, przechowywana i pamiętana informacja. Sama informacja oznacza przyrost wiedzy.
Tam, gdzie nie ma przyrostu wiedzy, tam też nie ma informacji. Możliwy jest przekaz samych obiektów
zewnętrznych jako materialnych nośników informacji, nie niosących żadnej informacji.
Komunikacja (communication) stanowi czynność udzielania informacji, informowania, udzielania
wiadomości. Komunikacja elektroniczna zaś, to komunikacja typu CMC (Computer Mediated Computer -
(…)
… w środowisku realnym (tzw. realu) i podtrzymywane w środowisku wirtualnym (tzw. wirtualu).
Jest to komunikacja zapośredniczona, typu - face to monitor, gdzie ma miejsce interakcja z maszyną w postaci
monologu oraz bezpośrednia, typu - face to face, gdzie dochodzi do kontaktu osobistego w postaci dialogu.
Elektroniczne postacie przekazu informacji z komputera do komputera za pomocą sieci przewyższają dotychczasowe
sposoby komunikowania się w obrocie prawnym, gdyż zbędne są koperty i znaczki, doręczyciele i adresy, papierowe
listy i skrzynki pocztowe, urzędy pocztowe i firmy kurierskie. Komputerowy przekaz danych i informacji następuje:
szybciej, taniej, łatwiej, wygodniej,
masowo lub indywidualnie i bez pośrednictwa,
w każdym czasie i z każdego miejsca,
z wykorzystaniem różnorodnych narzędzi…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)