Cele stabilizacyjne- opracowanie

Cele stabilizacyjne
Stabilizacyjnymi celami polityki gospodarczej określa się dążenia państwa do zapewnienia:
wysokiego stopnia wykorzystania czynników wytwórczych,
stabilnego w czasie poziomu cen.
równowagi bilansu płatniczego.
wysokiego i zrównoważonego wzrostu gospodarczego.
Zalecenia w odniesieniu do celów stabilizacyjnych:
- bezrobocie nie powinno przekraczać 4%
- powinno dążyć się do zerowej stopy wzrostu cen
- PKB powinno wzrastać 3% rocznie
Cele stabilizacyjne polityki gospodarczej nie zawsze muszą być zgodne, lecz mogą mieć nawet sprzeczny charakter. Na przykład w teorii eko­nomii dość powszechnie uznaje się, że nie można jednocześnie osiągać stanu pełne­go wykorzystania czynników produkcji, mierzonego zazwyczaj poziomem bezrobo­cia, oraz utrzymywać stabilnego systemu cen. Bezrobocie jest bowiem konsekwen­cją niedostatecznego popytu, a wzrost cen nadmiernego popytu. Jeżeli zatem dąży się do zmniejszenia bezrobocia poprzez pobudzanie popytu, to nie można jedno­cześnie osiągać stabilności cen, i odwrotnie. Zjawisko to często ilustruje się tzw. krzywą Philipsa, która pokazuje, że wraz ze spadkiem bezrobocia następuje wzrost cen, a spadek cen oznacza wzrost bezrobocia.
Genezę celów polityki stabilizacyjnej wiąże się z reguły z okresem kryzysu w gospodarce światowej w latach trzydziestych XX w. W tym czasie nastąpił w wielu krajach nawrót do polityki protekcyjnej. Zaistniał także zakrojony na szeroką skalę interwencjonizm państwowy w gos­podarce rynkowej.
Po drugiej wojnie światowej państwa zachodnie realizowały różne cele stabiliza­cyjne. Zakres tych celów był oczywiście różny w poszczególnych państwach. Zmie­niał się też w czasie, w zależności od skali takich zjawisk, jak bezrobocie, inflacja, tempo wzrostu gospodarczego, saldo wymiany zagranicznej, deficyt budżetowy itd.
... zobacz całą notatkę