To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
CARAVAGGIONIŚCI. Caravaggionizm - formuła stylistyczna w malarstwie barokowym wprowadzona i rozwinięta ok. 1605-1640 przez włoskich kontynuatorów i naśladowców Caravaggia . Cechy: - zdecydowana gra światłocienia ( luminizm )
- śmiałe skróty perspektywiczne - intensywny koloryt (dominacja czerwieni, brązów i czerni)
- ukazywanie postaci na bliskim planie i mrocznym neutralnym tle
- mocne efekty naturalistyczne i iluzjonistyczne - patos, ekspresja, dramatyzm - dominowała tematyka religijna oraz specyficzne sceny rodzajowe: wróżenie z ręki, oszukiwanie w czasie gry w karty, grajkowie i muzykanci, młodzieńcy w tawernie, itp.
- Tenebryzm - sposób ujęcia obrazu, polegający na użyciu ciemnej tonacji barwnej, w której postacie i przedmioty wydobyte są z mrocznego tła ostrym światłocieniem . Tenebryzm stosowany był w malarstwie północnowłoskim II połowie XVI wieku (maniera tenebrosa) i w malarstwie barokowym , zwłaszcza przez Caravaggia ( Caravaggionizm ) i Rembrandta W rozwoju caravaggionizmu można rozróżnić trzy fazy: - wstępną, ograniczoną do pierwszego dziesięciolecia XVII w. zamyka śmierć Caravaggia Artyści z nią związani działają w Rzymie ( Bartolomeo Manfredi , Giovanni Baglione , Orazio Gentileschi ) i częściowo w Neapolu ( Giovanni Battista Caracciolo , Artemisia Gentileschi ). Większość z nich zetknęła się osobiście z Caravaggiem . Gentileschi , który jako pierwszy poddał się wpływom mistrza, był jego bliskim przyjacielem. Manfredi , najwierniejszy jego naśladowca, był prawdopodobnie jego pomocnikiem, Baglione - jednym z pierwszych jego biografów. Caracciolo , który najpełniej zasymilował dojrzałą i późną manierę mistrza, zetknął się z nim w Neapolu w l. 1606-1607. - faza druga II dziesięciolecie XVII w. i pocz. trzeciego maniera tenebrosa była w dalszym ciągu przede wszystkim zjawiskiem rzymskim, z tym że na czoło środowiska wysunęli się cudzoziemcy: Holendrzy, Flamandowie, Francuzi i Hiszpanie. - faza trzecia po 1620 międzynarodowe środowisko caravaggionistów uległo stopniowemu rozproszeniu. Głównym ośrodkiem ruchu we Włoszech stał się Neapol , na Północy podobną rolę zaczął odgrywać Utrecht .
Caravaggio oddziałał też przejściowo na wielu wybitnych artystów baroku , m.in.: Petera Paula Rubensa , Jana Lievensa , Rembrandta , Diego Velazqueza .
Główni przedstawiciele: Włochy - Giovanni Baglione , Orazio Borgianni , Giovanni Battista Caracciolo , Cecco del Caravaggio , Antiveduto Gramatica , Artemisia Gentileschi , Orazio Gentileschi , Bartolomeo Manfredi
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)