Bułgarzy
Pierwotnie byli ludem tureckim, który w Vw. Znalazł się nad Morzem Kaspijskim. Część z nich skierowała się nad środkową Wołgę, gdzie założyli dość silny chanat ze stolicą w mieście Bulgar, kwitnące aż do zniszczenia przez Tatarów w XIIIw. Inna grupa koczowała nad Morzem Czarnym od V do VIIw., wchłaniając w swe szeregi niedobitki Hunów. Bułgarzy odgrywali znaczącą rolę w polityce bizantyjskiej, to jako najeźdcy, to jako sprzymierzeńcy w walce z Awarami i Słowianami. Kiedy Słowianie opanowali Mezję i stworzyli tam związek siedmiu plemion, wkroczył tam w 679r. chan Bułgarów Asparuch. Po zwycięstwie założył tam nową turecko-słowiańską organizację państwową. W 681r. odniósł zwycięstwo nad Bizantyjczykami, co zabezpieczyło władzę Asparucha i jego następców na świeżo zdobytym terenie, które wkrótce otrzymało nazwę Bułgarii. Nieliczni najeźdcy zostali wchłonięci przez miejscową, słowiańską ludność, której narzucili swą nazwę i organizację. Bułgarzy przejmowali wiele elementów od Cesarstwa. Chan Borys w 864r. przyjął chrześcijaństwo, które już wcześniej szerzyło się u bułgarskich Słowian. Rozkwit państwa starobułgarskiego miał miejsce za panowanie Symeona (893-927), którego władza po zwycięskich wojnach z Bizancjum rozciągała się na tereny Serbii, Macedonii, Epiru i większości Tracji. Symeon przyjął tytuł cara Bułgarów i Greków. W 919r. oblegał Konstantynopol, lecz zostali odparci. W 927r. Państwo wschodniobułgarskie zostało wcielone do Imperium bizantyjskiego. Państwo zachodniobułgarskie przetrwało nieco dłużej w Macedonii. Na początku XIw. Cesarz Bazyli II zwany później „Bułgarobójcą” podjął walkę z cesarstwem Samuela. W roku 1014 Bułgarzy ponieśli druzgocącą klęskę pod Biełasicą, cesarz kazał oślepić wszystkich jeńców. Ostatecznie w 1018r. państwo Bułgarskie przestało istnieć, a jego terytoria zostały wcielone do Cesarstwa. Karolingowie dynastia panująca w państwie Franków, której początek dał Arnulf, biskup Metzu. Karolingowie, pełniąc funkcje majordomów na dworze Merowingów, faktycznie sprawowali władzę w państwie frankijskim. W 751 majordom Pepin Mały z dynastii Karolingów, za zgodą możnowładców i przyzwoleniem papieża, zdetronizował Childeryka III i ogłosił się królem Franków. Jego syn Karol I Wielki doprowadził państwo do szczytu potęgi. Trzej wnukowie Karola dokonali podziału państwa, dając początek trzem liniom Karolingów: włoskiej - panującej do 875, niemieckiej - do 911 i francuskiej - do 987;
Frankowie - Osiedlili się w Galii w 355r. zachowując ścisły kontakt ze swymi współplemieńcami na prawym brzegu Renu. Frankowie nie stanowili jednolitej grupy etnicznej. Pod tą nazwą występowały liczne plemiona pozostające często w walce między sobą. W tym okresie rozróżniono dwie grupy plemion frankijskich, a mianowicie: Franków Salickich zamieszkujących tereny w pobliżu Morza Północnego oraz Franków Rypuarskich, których siedziby znajdowały się głównie na prawym brzegu środkowego Renu. Rozdrobnieniu Franków położył kres Chlodwig. Rozprawił się on kolejno ze wszystkimi sąsiadami, podporządkowując ich sobie. Po rozszerzeniu swoich terenów Chlodwig ośmielił się wystąpić przeciwko Alamanom, zagrażającym bezpieczeństwu Franków. Po dramatycznej walce Frankowie zwyciężyli. Sukcesy Chlodwiga doprowadziły do zawarcia sojuszu z kościołem katolickim. W 496r. w Paryżu Chlodwig przyjął chrzest w obrządku katolickim. Katolicyzm stworzył okazję do porozumienia króla Franków z cesarzem rezydującym w Konstantynopolu. Ciche poparcie tego ostatniego dało odwagę Chlodwigowi do zaatakowania Burgundów. Parę lat później Chlodwig przekroczył Loarę i w bitwie stoczonej w pobliżu Poiters (507r.) rozgromił Wizygotów. Zwycięstwo dało mu we władanie prawie całą Galię, poza wybrzeżem Morza Śródziemnego. Zajęte przez Chlodwiga obszary uległy kolonizacji frankijskiej. Państwo stworzone przez Chlodwiga wyrosło na gruncie istniejącej wśród Franków demokracji wojennej. Tak więc decydujący wpływ posiadał wiec, w którym brali udział wszyscy zdolni do noszenia broni współplemieńcy. Wiec miał również charakter przeglądu wojskowego i odbywał się w marcu każdego roku. Stąd jego nazwa Pola Marcowego. Wojownicy decydowali o wojnie i pokoju, o podziale łupu i wyborzewodza, czyli króla. Elekcji dokonywano przez podniesienie kandydata na tarczy. Chlodwig starał się ograniczyć uprawnienia wiecu starając się sprowadzić ją jedynie do przeglądu wojskowego. Jednocześnie elekcja zacieśniła się jedynie do członków rodu Chlodwiga - Merowingów. Wczesnofeudalna monarchia Chlodwiga odbiegała znacznie od wzorców antycznych, była typowym państwem patrymonialnym. Jej władca tytuował sie królem Franków, a ziemie swego królestwa traktował jak osobistą własność. Dzielił je według własnego uznania między swoich synów oraz osób, które chciał wyróżnić. Wszystkie dochody państwowe były traktowane przez władcę jak osobista własność. Za czasów Chlodwiga zsotało spisane prawo zwyczajowe Franków Salickich i dzięki temu dobrze znany jest nam ustrój społeczny tego ludu. Prawo to zawiera wiele przeżytków ustroju rodowego, takich jak współodpowiedzialność sądowa członków rodu, system dziedziczenia, itp. Organizacja rodowa była w stanie rozkładu, a zastępowała ją organizacja sąsiedzka wsi, która regulowała status między sąsiadami, przyjmowała bądź odrzucała nowo przybyłych, określała korzystanie ze wspólnych pastwisk. Poszczególne gospodarstwa wraz z polami stanowiły własność indywidualną i były dziedziczne tylko w linii męskiej. Jeżeli brak było męskiego dziedzica gospodarstwo przechodziło w ręce wspólnoty sąsiedzkiej. Dopiero edykt króla Chilperyka pozwalał na dziedziczenie przez kobiety. Dużą rolę odgrywał królewski dwór, na czele którego stał dostojnik noszący tytuł majordoma. Stopniowo rola majordoma rosła, gdyż następcy Chlodwiga pogrążeni w ciągłych waśniach często ginęli za młodu. Rozpoczął się proces podziału dopiero co powstałego państwa na bardziej niezależne dzielnice. Potęga państwa Merowingów przetrwała do końca panowania Chlotara I (561r.) Po jego śmierci królestwo podzielili między siebie jego czterej synowie. Ponownego zjednoczenia dokonał dopiero majordom Pepin Krótki, obejmując tron w 751r. Jego syn Karol Młot wywalczył sobie pozycję w zwycięskich walkach z Fryzami i Alemanami oraz usunął innych pretendentów do tronu. Karol Młot w 732r. stoczył zwycięską walkę z Arabami pod Poitiers, zatrzymując inwazję arabską na kontynencie.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)