To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Błąd uznania następnika Błąd uznania następnika popełnia się wtedy, gdy w implikacji dwóch zdań, na podstawie prawdziwości następnika, wnioskuje o prawdziwości poprzednika, czyli według następującego schematu:
[(p → q) q] → p
Schemat jest zawodny. Z prawdziwości następnika implikacji nie można wnosić prawdziwości poprzednika, gdyż implikacja (p → q) jest zawsze prawdziwa, ilekroć następnik „q” jest prawdziwy, niezależnie od wartości logicznej poprzednika „p”. „p” może być w tej sytuacji zarówno prawdziwe, jak i fałszywe.
Według tego zawodnego schematu przebiega następujące rozumowanie: „jeśli nauczyciela spotka nieszczęście, to uczniowie są bardzo szczęśliwi. Uczniowie są bardzo szczęśliwi. Więc nauczyciela musiało spotkać nieszczęście.” Wiemy jednak, że uczniowie czasem popadają w stan szczęśliwości również z innych powodu, nawet wtedy, gdy nauczyciela nie spotka żadne nieszczęście. Zatem wniosek nie musi być prawdziwy, chociaż może, zgodnie z tablicą implikacji, i dlatego niekiedy rozumowanie biegnące torem wytyczonym przez ten schemat może dać wniosek prawdziwy (właśnie wtedy, gdy „p” i „q” mają wartość „1”).
Błąd odrzucenia poprzednika Błąd odrzucenia poprzednika występuje w wnioskowaniu wtedy, gdy z fałszywości (zaprzeczenia) poprzednika implikacji wnosi się, iż również następnik musi być fałszywy.
Tym razem rozumowanie biegnie według tego schematu:
[(p → q) ~p] → ~q
Schemat jest równie zawodny jak poprzedni i z tych samych powodów - nieprawdziwy poprzednik implikacji nie wyklucza prawdziwego następnika, bo implikacja jest prawdziwa także w sytuacji, gdy następnik jest prawdziwy, a poprzednik fałszywy. Ten schemat, chociaż nie jest niezawodny, nie jest jednak kontr-tautologią (bo dla niektórych kombinacji „p”, „q” może dać wynik pozytywny), dlatego może niekiedy prowadzić do prawdziwych wniosków (gdy p=1 i q=1 oraz p=0 i q=0).
Według tego schematu biegnie rozumowanie: „jeśli nauczyciela spotka nieszczęście, to uczniowie są usatysfakcjonowani. Ale nauczyciela nie spotkało żadne nieszczęście. Więc uczniowie nie są usatysfakcjonowani”. Wiemy jednak, że uczniowie mogą nie być usatysfakcjonowani również z jakiegoś innego powodu, nawet gdy nauczyciela nie spotka żadne nieszczęście. Schemat jest zawodny, choć w tym przypadku akurat wniosek może być prawdziwy (bo schemat, wprawdzie zawodny, to nie jest jednak kontr-tautologią).
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)