Awarowie - Pojawili się około połowy VI w. w rejonie północnego Kaukazu. Awarowie byli zbiegłymi poddanymi Turków. W 558r. Awarzy pojawili się z poselstwem w Konstantynopolu, największą sensację wzbudziły ich długie, wijące się warkocze. Jedna z teorii pochodzenia Awarów mówi, że wywodzą się oni od azjatyckiego plemienia Żoużanów, które było skonfliktowane z Tukrami i zostało zmuszone do ucieczki na zachód. Charakterystyczną cechą Żoużanów były warkocze. Chińska nazwa tego plemienia ma odpowiednik mongolskiego abarga co znaczy węże, wężowe ruchy, w którym zawarta jest charakterystyka wyglądu jego członków (aluzja do wężowato wijących się warkoczy) oraz definicja zwierzęcia totemowego czołowego klanu. Pojawienie się Awarów na Kaukazie pokrywa się z datą zmierzchu federacji Żou-żan. Oponenci tej teorii zwracają uwagę, że źródła chińskie nie mówią o ucieczce jakiegoś odłamu Żoużanu na zachód. Po przybyciu nad Dunaj Awarowie porzucili dawny koczowniczy tryb życia, przechodząc na system osadnictwa osiadłego. Zimą niejednokrotnie mieszkali w osiedlach słowiańskich, a latem wypasali swoje stada bydła, koni, owiec. Hodowali wielbłądy i bawoły. Trzymali kury i gęsi, a w osiedlach towarzyszyły im psy i koty. Najlepiej przebadanym stanowiskiem jest Dunaujvaros. Było to osiedle stale zamieszkane datowane na lata 620-670. Część ludności zajmowała się sezonowym wypasem i bytowała w obozowiskach. Ze starszą fazą osadnictwa wiążą się prostokątne działki, oddzielone rowami, stanowiące zapewne siedliska poszczególnych rodów. W młodszej fazie osadnictwa składała się z półkoliście rozmieszczonych jurt oraz nielicznych czworokątnych ziemianek. Główne dochody Awarowie czerpali z nakładanych na podbitą ludność trybutów (na przykład na Franków) umów ( z Longobardami) oraz grabieży ziem Cesarstwa. Według szacunków doprowadziło to do uzbierania w ciągu kilkudziesięciu lat ok. 27tys. kg złota. Znaczną część tego skarbu zagarnęli Frankowie w VIII w. Doprowadzając do ostatecznego upadku ich państwa. Stosunkowo dużo odkrytych pochówków pozwoliła na w miarę dokładne odtworzenie obrządku pogrzebowego Awarów. Zmarłych chowali w grobach jamowych, często mężczyzn wraz z koniem lub jedynie z jego głową i nogami. Wojownika wkładano do grobów broń - szable i miecze z wisiorami z almandynu, topory i groty strzał. Konie chowano razem z siodłem, strzemionami, ozdobami głowy i uprzęży. Kobietom dawano ozdoby, igły, naczynia. Szczególną rolę Awarowie przywiązywali do ozdób pasa i uprzęży. Były to charakterystyczna dla ich wytwórczości językowate zakończenia rzemieni z brązu, ażurowe i lite, okucia pasa i rzędu końskiego. W grobach często spotykamy kości zwierzęce, amulety, skorupki jajka, poświadczające rozbudowany system obrzędów pogrzebowych. Kulturę Awarską wyróżnia częste posługiwanie się surowcami pochodzenia zwierzęcego - rogiem i kością. Wytwarzano z nich całe przedmioty lub ich fragmenty, zarówno z grupy militariów jak też przybory i narzędzia codziennego użytku. Wytwórczość ceramiki domowa dostarczała głównie garnków prymitywnych, całkowicie ręcznie robionych, niedbale wykończonych i wypalonych, o mało zróżnicowanym zasobie form, z reguły nie ornamentowanych. Rzemieślnicy natomiast dostarczali produkty wysokiej jakości w postaci ceramiki całkowicie obtaczanej, cienkościennej, doskonale wypalonej, o zróżnicowanym asortymencie. Brak jest informacji w źródłach o istnieniu u Awarów innej formacji wojskowej poza pospolitym ruszeniem wszystkich zdolnych do noszenia oręża. Maksymalną możliwość mobilizacyjną kaganatu oblicza się na 50tys. Wojowników konnych, do czego dochodziły oddziały pomocnicze rekrutowane spośród Słowian, Gepidów czy innych plemion tej strefy. Główną cechą wojownika awarskiego był uniwersalizm - dostosowanie do walki na dalekim, średnim bądź bliskim dystansie, prowadzonej zarówno z konia jak i pieszo. Trudno stwierdzić czy każdy wojownik był tak samo wyposażony. Przeważnie używano ciężkiego łuku refleksyjnego z kościanymi okuciami długości około 150cm., używano pik, mieczy, szabli. Społeczeństwo awarskie miało składać się przeważnie z wolnych ludzi. Nieliczną grupę stanowili niewolnicy patriarchalni rekrutowani spośród jeńców wojennych. Zasadniczą jednostką organizacji społecznej była kilkunasto osobowa wielka rodzina, skupiająca kilka rodzin podstawowych. Wyrazem więzi duchowej rodziny było używanie wspólnego cmentarza i posługiwanie się wspólnym znakiem - tamgą. Tamgi służyły do uwierzytelniania pochodzenia od wspólnego przodka bądź służyły do oznaczenia własności, zwłaszcza bydła. Podstawową odzieżą męską był kaftan sięgający kolan lub poniżej, kobiety nosiły szaty dłuższe - do kostek Awarowie w ciągu VIIIw. Wtopili się w miejscową ludność. W IX w. nie znajdujemy już charakterystycznych dla ich kultury znalezisk. Jednak znaczenie ich przybycia do Europy jest wielkie. Dzięki nim bowiem zmienił sie skład etniczny całej wschodniej i południowej części ziem europejskich.
(…)
… oddziałami Słowian. Zdobycie Simirium w 582r. przełamało granicę Dunaju. Przez pewien czas Cesarz Maurycy odpierał ataki i zadawął ciosy Słowianom i Awarom. Długotrwałe wojny wyczerpały ludność, która coraz częściej wyrażała swoje niezadowolenie. Do buntu w armii doszło w 602r. Zbuntowani żołnierze pod wodzą centuriona Fokasa pomaszerowali na stolicę, w której na wieść o tym plebs dokonał przewrotu. Fokas został ogłoszony Cesarzem, a maurycy wraz z całą rodziną zgładzony. Uzurpator nie potrafił utrzymać ładu wewnątrz państwa, ani skutecznie bronić granic. Słowienie wraz z Awarami zapuścili się na tereny Ilirii, Mezji, Tracji, Macedonii i Grecji, a pod Konstantynopolem stanęli Persowie. Obalenie Fokasa niewiele dało, a nowo wybrany cesarz Herakliusz skupił wszystki sił przeciw Persą, a tereny Bałkańskie pozostawił…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)