To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Awarowie - koczowniczy lud mieszanego pochodzenia ugro-ałtajskiego. Słowianie określali ich mianem 'Obrzy' a słowiańskie słowo 'olbrzym' wywodzi się z słowa 'obr'. Od nich Słowianie nauczyli się jeździeckiego zastosowania koni, nie znali go wcześniej aż do VII wieku. Sprowadzili do Europy pierwsze żelazne strzemiona.
Jest prawdopodobne, że Awarowie wchodzili w skład chanatu Żou-żan (Juan-Juan), który zamieszkiwał pierwotnie między Tien-szanem a Wielkim Chinganem.
Kaganat staroturecki - pierwsza i zarazem największa orda Turków, z której wywodzą się wszystkie ludy turecki.
Kaganat staroturecki zgodnie z legendami pochodzi od ordy Aszyna, która została rozbita przez Hunów i wyparta z nadgranicznych stepów chińskich w 439 roku. Niedobitki tej ordy osiedliły się w górach Ałtaj wśród pasterskiego ludu Turku i przejęły nad tym ludem kontrolę.
Potomkowie Aszyna wciąż jednak pałali zemstą nad Hunami. Rozwinęli oni w górach Ałtaju metalurgię żelaza oraz hodowlę ciężkich koni wierzchowych, dzięki czemu mogli stworzyć silną formację zakutej w zbroje ciężkiej kawalerii. Kawaleria ta zwana była "synami czerwonej wilczycy", ze względu na swój sztandar przedstawiający karmiącą wilczycę na krwisto-czerwonym tle.
W 536 roku pra-prawnuk Aszyna - Bumyn zorganizował wyprawę w celu rozbicia, dominującej wówczas na wschodnich obszarach Wielkiego Stepu ordy żoużanów. Po 10 latach ciężkich walk orda Bumyna podporządkowała sobie całkowicie Żoużanów (których niedobitki przekoczowały na zachód i w 558 r. n.e. pojawiły się w Europie jako Awarowie) i przejęła kontrolę nad wschodnimi obszarami Stepu. Bumyn mianował się wtedy Kaganem - co w tłumaczeniu ze starotureckiego znaczy po prostu wielki wódz.
Awarowie pojawili się w Europie w roku 558 pod presją napierających ze wschodu Turków (zwanych też Staroturkami lub Turkutami) wiek po rozpadzie państwa Hunów. Początkowo osiedlili się nad dolnym Dunajem, tworząc kordon wzdłuż północnej granicy Cesarstwa Bizantyńskiego. Podporządkowali tu sobie plemiona słowiańskie, które w strefie naddunajskiej przebywały już wcześniej, zapewne od połowy V wieku (co stało się możliwe dzięki załamaniu się potęgi Hunów, którzy wcześniej panowali nad tą strefą). Cesarstwo Bizantyńskie usiłowało odwrócić uwagę Awarów od najazdów na swoje terytorium i zainspirowało dwie (?). Wkrótce Awarowie zaangażowali się w konflikt gepidzko-longobardzki, rozbijając w koalicji z Longobardami państwo Gepidów w Panonii w roku 567. W następnym, 568 roku Longobardowie dobrowolnie przekazali Awarom swoje ziemie położone na zachód od południkowego odcinka Dunaju i przenieśli się do północnej Italii.
Istniejący od VI wieku w Kotlinie Panońskiej kaganat Awarów współdziałając ze Słowianami był przeciwnikiem Bizancjum, granice którego najeżdżali Awarowie regularnie, łupiąc północną część Cesarstwa i domagając się wypłat coraz większego trybutu. W 582 r. Awarowie zdobyli Sirmium (Sremska Mitrovica), jedną z najważniejszych twierdz bizantyńskich, broniących północnej granicy Cesarstwa. W 586 r. oblegali bezskutecznie Tesaloniki. Kres najazdom awarskim na Bizancjum położyła nieudana wyprawa awarsko-słowiańsko-perska w roku 626, która zakończyła się nieudanym oblężeniem Konstantynopola (niektórzy uczeni uważają, ze do klęski tego oblężenia przyczyniła się celowa dywersja słowiańska, skoordynowana z antyawarskim powstaniem Samona na Morawach). Po roku 626 stosunki awarsko-bizantyńskie miały charakter pokojowy.
(…)
… przyczyniła się celowa dywersja słowiańska, skoordynowana z antyawarskim powstaniem Samona na Morawach). Po roku 626 stosunki awarsko-bizantyńskie miały charakter pokojowy.
Kaganat awarski rozpadł się dopiero pod wpływem ataków frankońskich wojsk Karola Wielkiego i Protobułgarów pod koniec VIII wieku. W latach 791-805 Karol Wielki pobił Awarów i założył na ich dawnym terytorium kilka granicznych marchii…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)