Arabia Saudyjska w grze Dyplomacja Arabia była prawdopodobnie kolebką ludów semickich, które wyruszyły z niej w początku IV tysiąclecia p.n.e. na podbój Mezopotamii i Palestyny. W okresie przedislamskim (przed VII w. n.e.) obszar dzisiejszej Arabii Saudyjskiej zamieszkiwały trudniące się pasterstwem, koczownicze plemiona arabskie (Arabowie), które nie utworzyły jednolitego organizmu państwowego. Aleksander III Wielki snuł plany podboju Półwyspu Arabskiego, w których realizacji przeszkodziła mu śmieć (323 p.n.e.). W późniejszym okresie tereny Arabii Saudyjskiej były przedmiotem walk o hegemonię między Etiopczykami a Persami. Od V w. n.e. znaczącą rolę odgrywały miasta Jasrib (późniejsza Medyna) oraz Mekka, leżące na skrzyżowaniu ważnych dróg handlowych. Szczególnie ta ostatnia, pozostająca pod władzą plemienia Kurajszytów, osiągnęła duże znaczenie jako ośrodek ogólnoarabskiego kultu Czarnego Kamienia. W Mekce urodził się ok. 570 prorok Mahomet, twórca islamu i państwa (kalifatu) muzułmańskiego. Od X w. plemiona zamieszkujące Półwysep Arabski zaczęły uniezależniać się od centralnej władzy kalifatu, sprawowanej przez tracącą wpływy dynastię Abbasydów, tworząc liczne księstwa (emiraty), m.in.: Al-Hidżaz (z miastami Mekką i Medyną), Asir, Al-Hasa, Dżabal Szammar. Od 1269 większa część emiratu Al-Hidżaz pozostawała pod zwierzchnością egipskich Mameluków. 1517, po podboju Egiptu przez Turków osmańskich, Al-Hidżaz przeszedł pod ich kontrolę. Od XVI w. tureccy sułtanowie, jako następcy kalifów, zgłaszali pretensje do zwierzchnictwa nad Arabią, nie zdołali jednak objąć swą władzą wewnętrznych obszarów Półwyspu Arabskiego. W XVIII w., w związku z powstaniem religijno-politycznego ruchu wahhabitów, rozpoczął się proces jednoczenia plemion arabskich. Muhammad Ibn Su'ud utworzył niezależne państwo w Nadżdzie, stając się równocześnie założycielem dynastii saudyjskiej, panującej w Arabii Saudyjskiej do dziś. 1802 jego syn zdobył Mekkę, jednak po jej stracie (1812) Saudowie wycofali się do Ar-Rijadu, który ustanowili 1818 stolicą państwa. Na skutek walk wewnętrznych oraz interwencji Turcji i Egiptu państwo wahhabitów przestało istnieć ok. 1887, a Nadżd został zajęty przez panujących w Dżabal Szammar emirów z dynastii Raszydytów, Saudowie zaś udali się na wygnanie do Kuwejtu. Władzę dynastii saudyjskiej przywrócił Abd al-Aziz Ibn as Su'ud, zwany Ibn Saud, który 1902 powrócił do Ar-Rijadu, do 1906 sprawował kontrolę nad rejonem Nadżdu, 1913 zdobył Al-Hasę. Mimo nacisków ze strony Wielkiej Brytanii i Turcji podczas I wojny światowej pozostał neutralny. Po wojnie kontynuował podboje zajmując: 1921 Dżabal Szammar (przybrał wówczas tytuł sułtana Nadżdu i Krajów Zależnych), 1924 - Mekkę, 1925 - Medynę, 1926 ustanowił protektorat nad Asirem. Przy poparciu Wielkiej Brytanii zajął również Al-Hidżaz i 1927 został królem Al-Hidżazu, Nadżdu i Krajów Zależnych. 1929-1930 stłumił bunty plemienne, rozwiązał bractwa wahhabitów i przyłączył Asir, zmieniając 1932 nazwę państwa na Królestwo Arabii Saudyjskiej. Nowe państwo zostało uznane m.in. przez ZSRR i Wielką Brytanię. Po zjednoczeniu podbitych ziem Ibn Saud przeprowadził szereg reform, mających na celu umocnienie władzy królewskiej i zorganizowanie państwa na podstawie reguł prawa muzułmańskiego (szari'at), rozbudował aparat administracji państwowej, stworzył regularną armię, zreformował sądownictwo i podatki. 1934, w wyniku zwycięskiej wojny z Jemenem, włączył do Arabii Saudyjskiej Nadżran. 1933 nadał koncesję na po
(…)
… zajęta przez Brytyjczyków. Po śmierci Ibn Sauda władzę objął jego syn Su'ud Ibn Abd al-Aziz. Dążąc do zachowania neutralności krajów arabskich, podczas tzw. zimnej wojny Arabia Saudyjska, w odpowiedzi na powołanie 1955 Organizacji Paktu Środkowego Wschodu (METO), została członkiem założycielem ruchu państw niezaangażowanych, utworzonego w tymże roku podczas konferencji w Bandungu w Indonezji. 1955…
… politykę, udzieliła pomocy wojskowej państwom arabskim podczas wojny Jom Kippur. Jej rząd odegrał także wiodącą rolę w organizowaniu bojkotu krajów popierających Izrael, m.in. podnosząc 4-krotnie międzynarodowe ceny ropy naftowej. 1974 zawarła porozumienie z emiratem Abu Zabi, kończące spór graniczny o oazę Al-Burajmi, uznała również Organizację Wyzwolenia Palestyny (OWP) za jedynego przedstawiciela…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)