Amnestia W odróżnieniu od abolicji, amnestia nie należy do okoliczności uchylających karalność. Jest to zbiorowy akt łaski, który polega na darowaniu lub złagodzeniu kar prawomocnie orzeczonych za przestępstwa. Ustawy te były wydawane w formie ustawy sejmowej lub dekretu Rady Państwa i ograniczone są do określonych kategorii przestępstw (wyłączenie od amnestii przestępstw najcięższych, zwłaszcza zbrodni) oraz zawierają odmienne unormowania w zależności od wysokości kar orzeczonych (darowanie kar mniejszych np.: do 2 lat, złagodzenie kar surowszych) i sytuacji społecznej sprawców (dalej idąca amnestia wobec kobiet sprawujących opiekę nad dziećmi) U podstaw wydawania aktów amnestyjnych leżą względy polityczno - kryminalne, a w szczególności dążenie do złagodzenia skutków zbyt surowych skazań ( rola pozytywna ) pozwalając na korektę wadliwości polityki karnej. Wywołuje też skutki ujemne, gdyż zakłóca pracę resocjalizacyjną nad skazanymi i podważa powagę prawomocnych wyroków. Ułaskawienie Jest to akt odnoszący się do indywidualnie oznaczonych osób. Prawo łaski w różnych okresach stanowiło przywilej głowy państwa w Polsce przysługuje prezydentowi. Postępowanie o ułaskawienie uregulowane jest w KPK. Abolicja Polega na zakazie wszczęcia postępowania karnego lub nakazie jego umorzenia wskutek uchylenia karalności pewnych czynów. Z reguły wyrażona jest zwrotem : „puszcza się w niepamięć i przebacza” a norma abolicyjna zawarta jest w ustawie amnestyjnej i oznacza przeszkodę w orzekaniu kary. Ustawa o amnestii z 18.07.1974 r. Wprowadziła poprzednio nie stosowane uragulowanie, czyniąc abolicję warunkową - organ orzekający mógł zobowiązać osobę, do podjęcia pracy w terminie 3 miesięcy, w razie uchylania się orzeczenie o umorzeniu postępowania podlegało uchyleniu, podobnie jak w przypadku popełnienia przez sprawcę nowego przestępstwa w okresie 2 lat. Specjalnym aktem w całości abolicyjnym był dekret z 12.12.1981 r. O przebaczeniu i puszczeniu w niepamięć niektórych przestępstw i wykroczeń. Wiele aktów abolicyjno - amnestyjnych zawiera klauzule denuncjacyjne, uzależniające umorzenie postępowania, darowanie lub złagodzenie kary od ujawnienia przez sprawcę w określonym czasie organom powołanym do ścigania faktu popełnienia przez siebie przestępstwa, jego okoliczności, jak też osób współdziałających. Art. 115. § 1. Czynem zabronionym jest zachowanie o znamionach określonych w ustawie karnej. § 2. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.
(…)
… czci zagrożonego lub jego osoby najbliższej; nie stanowi groźby zapowiedź spowodowania postępowania karnego, jeżeli ma ona jedynie na celu ochronę prawa naruszonego przestępstwem.
§ 13. Funkcjonariuszem publicznym jest:
1)˙Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej,
2)˙poseł, senator, radny,
3)˙sędzia, ławnik, prokurator, notariusz, komornik, kurator sądowy, osoba orzekająca w sprawach o wykroczenia…
… terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe,
6)˙osoba zajmująca kierownicze stanowisko w innej instytucji państwowej,
7)˙funkcjonariusz organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego albo funkcjonariusz Służby Więziennej,
8)˙osoba pełniąca czynną służbę wojskową.
§ 14. Dokumentem jest każdy przedmiot lub zapis na komputerowym nośniku informacji, z którym jest związane określone prawo albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne.
§ 15. W rozumieniu tego kodeksu za statek wodny uważa się także stałą platformę umieszczoną na szelfie kontynentalnym.
§ 16. Stan nietrzeźwości w rozumieniu tego kodeksu zachodzi, gdy:
1)˙zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość…
… jest funkcjonariusz publiczny, członek organu samorządowego, osoba zatrudniona w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, chyba że wykonuje wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba, której uprawnienia i obowiązki w zakresie działalności publicznej są określone lub uznane przez ustawę lub wiążącą Rzeczpospolitą Polską umowę międzynarodową.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)