To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Dyrektywa jest aktem wiążącym każde państwo członkowskie, do którego jest adresowana co do rezultatu, który ma być osiągnięty. Pozostawia władzom krajowym swobodę wyboru formy i sposobów realizacji celów. Zasadniczym celem dyrektywy jest harmonizacja, koordynacja oraz konwergencja prawodawstwa państw członkowskich. Dyrektywy z istoty są skuteczne pośrednio, tzn. wymagają wprowadzenia do prawa krajowego. Umożliwiają tym samym dwupoziomowe stanowienie prawa z udziałem zarówno instytucji wspólnotowych, jak i organów państw członkowskich. Pierwszy poziom tworzy wiążące wyznaczenie celu przez Wspólnotę, drugi - wykonanie określonych nakazów przez państwo członkowskie, które urzeczywistnia regulację wspólnotową w swoim prawie krajowym. Niekiedy dyrektywy wymagają także implementacji wspólnotowej (poprzez wydanie dyrektyw lub decyzji wykonawczych), którą będzie uzupełniała implementacja krajowa.
Dyrektywa wykazuje pewną elastyczność, a zarazem sztywność co do kręgu adresatów. Z jednej strony nie musi mieć zasięgu wspólnotowego, lecz może być skierowana jedynie do wybranych państw lub nawet jednego z nich, z drugiej strony - jej adresatami mogą być wyłącznie państwa, nie zaś jednostki. Każdy adresat jest dyrektywą związany co do rezultatu. Pod pojęciem rezultatu należy rozumieć nie tylko cel dyrektywy wskazany w pierwszych przepisach takiego aktu, ale urzeczywistnienie wszystkich merytorycznych przepisów dyrektywy w kontekście ogólnego zamierzonego celu, wyrażonego w tym akcie. Skuteczność zakładanego rezultatu powiązana jest z terminem jego osiągnięcia, ustalonym w dyrektywie. Wszystkie państwa członkowskie mają obowiązek transpozycji dyrektywy do prawa krajowego w tym terminie. Zgodnie z orzecznictwem ETS niedokonanie prawidłowej implementacji, tj. uchybienie terminowi przez brak działań wykonawczych lub ich wadliwość sprawia, że dyrektywa może wywierać skutek bezpośredni, tzn. że powstają uprawnienia dla jednostek, które mogą być dochodzone na przed sądami krajowymi. Skutek bezpośredni dyrektyw ma zatem charakter niesamoistny, sankcyjny. Implementacja dyrektyw ma szczególnie doniosłe znaczenie dla ich efektywnego stosowania i przestrzegania. Jest przy tym procesem skomplikowanym i wywołującym wiele problemów. Zasady prawidłowej implementacji określił ETS, wyznaczając w swoim orzecznictwie rygorystyczne wymogi stawiane działaniom prawodawczym i praktyce administracyjnej. Za właściwą implementację dyrektywy odpowiadają państwa członkowskie, bez względu na to, jakim organom powierzone zostały obowiązki wynikające z jej przyjęcia. Pierwszym krokiem niezbędnym do urzeczywistnienia postanowień dyrektyw w krajowym porządku prawnym jest transpozycja, która oznacza czynność stanowienia prawa krajowego (wydanie nowego aktu, zmiana obowiązującego) w zakresie i terminie oznaczonym w dyrektywie. Transpozycja dyrektyw powinna wiązać się z nadaniem ich substancji niekwestionowanej mocy wiążącej w prawie krajowym z zachowaniem wymaganej specyfiki, precyzji i jasności, aby czynić zadość zasadzie bezpieczeństwa prawnego. Spełnia ten wymóg stanowienie prawa powszechnie obowiązującego. Jasność i jednoznaczność sformułowań ma na celu również wykluczenie potencjalnej możliwości konfliktu prawa wewnętrznego z dyrektywą. Transpozycja dyrektywy musi być dokonana w czasie w niej ustalonym; mamy do czynienia najczęściej z rozbieżnością dat: wejścia dyrektywy w życie i aktualizacji określonego w niej obowiązku wdrożenia oraz terminu zakończenia procesu jej implementa
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)