To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Adam Dziadek „Stereotypy intertekstualności”
Informacje wstępne: Może się wydawać, że roztrząsanie kwestii związanych z intertekstualności jest zbędna - że posiadamy już wystarczającą wiedzę na ten temat, autorka pojęcia Julia Kristeva określa intertekstualność jako gadżet;
Zdanie Kristevy poparte jest m. in. wypowiedzią Michael'a Riffaterre'a: „Samym rdzeniem literackiego doświadczenia jest model zwany intertekstualności”; każdy tekst odwołuje się do intertekstu, niekoniecznie do przedmiotów zewnętrznych;
Roland Barthes o intertekstualności: „Oto czym jest Inter-tekst: niemożliwością życia poza nieskończonym tekstem czy będzie on Praustem, czy gazetą codzienną, czy ekranem TV; książka tworzy sens, sens tworzy życie”;
Zjawisko intertekstualności: Pojęcie zostało zaproponowane przez Julię Kristevą w 1966 r., po czym inni badacze, np. Genette proponują pojęcia pokrewne: Intertekstualność - obecność jednego testu w drugim poprzez np. cytat, plagiat, aluzję
Paratekstualność - występuje w tytułach, podtytułach, przedmowach
Metatekstualność - jest to komentarz, który łączy dany tekst z innymi
Hipertekstualność - zachodzi pomiędzy hipotekstem (tekstem wcześniejszym), a hipertekstem (tekstem późniejszym) np. w parodiach i pastiszu. Dla Genette'a "Ulisses" Jamesa Joyce'a i "Eneida" Wergiliusza stanowiły hiperteksty "Odysei" Homera
Architekstualność - relacja zachodząca w obrębie gatunku.
Pojęcie zostało wchłonięte przez wiele innych grup naukowych, np.: kulturoznawców, historyków literatury, literaturoznawców, hermeneutyków - m. in. dlatego słowo to staje się mniej wartościowe niż niegdyś - jest swoistym gadżetem;
Zdanie Lachmana - powinno stosować się to pojęcie dla jednego, konkretnego zjawiska, nie zaś dla wielu sensów jak to ma miejsce dziś - w podobnym tonie wypowiadają się Genette i Riffaterre;
2 aspekty intertekstualności: Strukturalny - w ujęciach strukturalistycznych dominuje tendencja do wchłaniania tego pojęcia, ujarzmiania go i wykorzystywania intertekstualności; jest to swoiste poskromienie i zachowanie pojęcia zdefiniowanego przez Kristevę; Poststrukturalny - rozszerza znaczenie pojęcia, nadaje szerszy sens; Intencja w badaniach intertekstualnych - jest to postępowanie, które opiera się na hermeneutycznym postępowaniu czytelnika; jeśli nie zakłada się intencjonalności tesktu, to postępowanie hermeneutyczne przestaje być wystarczające;
Intertekstualność wg Barthesa „Semeitike”: Opisuje intertekstualność jako „skrzyżowanie wypowiedzi wciętych z innych tekstów oraz jako tekst polifoniczny; Nie używa słowa intertekstualność! -jest to przyczyną stawianych mu zarzutów o nieprecyzyjność;
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)