To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Michaił M. Bachtin Czas i przestrzeń w powieści Kształtowanie się czasu i przestrzeni na terenie literatury przebiegało w sposób skomplikowany. CHRONOTOP (dosł. „czasoprzestrzeń”) – tak nazywamy istotne współpowiązanie relacji czasowych i przestrzennych przyswojonych w literaturze artystycznie. Istotna jest wyrażona w nim nierozłączność przestrzeni i czasu. Bachtin jest autorem koncepcji rozwoju czasu i przestrzeni tzw. Chronotop w kulturze przedstawionej na przykładach literackich. Powiązał on przestrzeń przedstawioną z procesem jej kształtowania się przebiegającym w czasie. Uważał że czasoprzestrzeń w literaturze artystycznej jednoczy cechy przestrzenne i czasowe w ramach znaczącej i konkretnej całości. Cechy czasu odsłaniają się w przestrzeni , zaś przestrzeń znajduje w czasie swój sens i miarę. To krzyżowanie się porządków i złączenie cech stanowi o charakterze czasoprzestrzeni artystycznej. Pojęcie czasoprzestrzeni ustalone przez Bachtina obejmuje różne gatunki literackie. W zależności od gatunku i formy zmieniają się proporcje, formy specjalne częściej i bardziej wyraźne występują w poezji, natomiast formy temporalne w prozie narracyjnej, gdzie przestrzeń podporządkowana jest postaci bohatera, zaś uporządkowanie formalne zakłada przede wszystkim zmiany temporalne. W teorii Bachtina przestrzeń i czas traktowane są jednak łącznie jako dwie kategorie wzajemnie się uzupełniające. Z jednej strony przestrzeń ulega ciągłym przemianom z drugiej zaś strony elementy tej przestrzeni wskazują na upływ czasu. Istotną cecha tej teorii jest jej wartość formalna i znaczeniowa. Czasoprzestrzeń określa artystyczną jedność utworu literackiego w jego relacji z rzeczywistością jak twierdzi Bachtin. CZAS AWANTURNICZY GRECKIEJ POWIEŚCI: Tutaj jest takie pieprzenie o dupie Maryny. Spotyka się chłopak z dziewczyną i się w sobie zakochują i oczywiście dochodzi do ślubu. Ich miłość podczas zaślubin jest taka sama, jak w momencie kiedy się poznali, jakby nie upłynął czas. Przerwa, która jest między tymi dwoma zdarzeniami nie należy do porządku biograficznego. Niczego nie zmienia w życiu bohaterów i nic nie wnosi do ich życia. Gdy bohaterowie zyskali dojrzałości lepiej się wzajemnie poznali – wtedy mamy do czynienia z jednym z typów dość późnej i nie awanturniczej powieści europejskiej. Ale tego nie ma w powieści greckiej. Jeśli chodzi o czas powieści, to są oni ciągle piękni i młodzi(gdy się poznają i gdy biorą ślub). Czas, który mija, nie jest wliczany do wieku bohaterów. Czas ten jest pozbawiony wszelkiej
(…)
…
genealogiczny, szczególny porządek zmian wieków. Bardzo odmienne są od siei obrazy
różnych okresów, pokoleń, pór roku. Zostaje jednak zachowana jedność procesu
teogonicznego, procesu historycznego, przyrodniczego.
Rozumienie metamorfozy u Hezjoda ma szeroki charakter
Przemiany Owidiusza – tutaj metamorfoza staje się prawie pojedynczą, jednostkową
metamorfozą poszczególnych odizolowanych zjawisk i zyskuje…
…. Jest to rozziew pozaczasowy, który powstał między pomiędzy
dwoma momentami realnego porządku temporalnego, w tym przypadku biograficznego.
W czasie awanturniczym chodzi o to, aby zdążyć na czas, uciec, być w danym momencie,
spotkać kogoś albo nie itp. W te krótkie epizody zawsze wchodzi tzw. „nagle i akurat” – czyli
takie zbieg okoliczności bez którego nie byłoby o czym pisać. Liczą się godziny, a nawet
minuty…
… utworzonej przez powieść.
Na fabułę Złotego osła składa się życiowa droga bohatera (Lucjusza) w jej istotnych
momentach, ale jej przedstawianiu są szczególne dwie cechy:
1. droga życiowa Lucjusza otrzymuje tutaj powłokę „metamorfozy”
2. sama droga życiowa zlewa się z realną drogą wędrówki – włóczęgi Lucjusza po
świecie, w postaci osła.
METAMORFOZA (przeobrażenie) głównie przeobrażenie człowieka. Na gruncie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)