To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Olejnik. Notatka składa się z 4 stron.
Jerome Bruner „Życie jako narracja”
Osobowość, ćw. 11
ŻYCIE JAKO NARRACJA
Autor rozważa naturę myśli i myślenia. Przytacza pogląd, że najlepszym sposobem rozumowania jest to według praw logiki i indukcji, co implikuje, że myślenie można wręcz zredukować do komputerowej siły obliczeniowej.
Jednak Bruner bada inny sposób myślenia - oddające się konstruowaniu opowiadań i narracji. Zatem, podejście Brunera do narracji jest typu konstruktywistycznego - główną przesłanką jest fakt, że „tworzenie świata” jest zasadniczą funkcją umysłu zarówno w naukach ścisłych, jak i humanistycznych.
Powstaje jednak dylemat: czy autonarracja „zdarza się” w świecie rzeczywistym?
„Czy oznacza to, że nasze autobiografie to konstrukty, że lepiej na nie patrzeć jako na świadectwo tego, co się wydarzyło (bo świadectwo takowe nie istnieje), ale jako na ciągłą interpretację i reinterpretację naszych przeżyć?”
Bruner nie odpowiada jasno na wyżej postawione pytanie po czym stwierdza, że autobiografia to zestaw procedur do tworzenia i rozumienia życia i siebie.
KULTURA I AUTOBIOGRAFIA
Bruner w tym artykule pragnie przebadać kilka tez:
Nie mamy innego sposobu opisania „przeżytego czasu” jak tylko w formie narracji. Co nie znaczy, że nie istnieją inne kryteria czasowe do opisania wydarzeń w życiu, jak układ kalendarzowy czy zegarowy, jednak nie oddadzą one sensu przeżycia. Tu autor odwołuje się do Paula Ricoeura, który w swej pracy powyższą tezę udowodnił.
Naśladownictwo między tak zwanym życiem i narracją to sprawa dwukierunkowa : to znaczy podobnie jak sztuka naśladuje życie w sensie arystotelesowskim, tak u Oskara Wilde'a życie naśladuje sztukę . Narracja naśladuje życie, życie naśladuje narrację. „Życie” w tym sensie to ten sam rodzaj konstruktu ludzkiej wyobraźni co narracja. Jest ono konstruowane przez istoty ludzkie poprzez aktywne rozumowanie, ten sam rodzaj, za pomocą którego budujemy narrację. Kiedy ktoś opowiada swoje życie jest to zawsze raczej pewne osiągnięcie poznawcze, Anie kryształowo przejrzysty recytatyw rzeczy jednogłośnie podanych. (…o matko!). Relacjonowanie swojego życia to wyczyn interpretacyjny. Historia własnego życia to narracja „zwrotna” - narrator i główna postać tej narracji to ta sam osoba, a to rodzi zniekształcenia: zwrot do siebie ma na celu stworzenie „pomnika” (rozumiem to jako wyniesienie własnej osoby w centrum wydarzeń i pokazanie jak z najlepszej strony).
autobiograficzny narrator odnosi się do swych działań w terminach intencji, a te mogły być spowodowane przez coś zupełnie innego.
Narzucamy naszej narracji pewne kryteria poprawności, jednak nikt poza nami i tak nie może zweryfikować ich prawdziwości.
(…)
… gatunku literackiego, jakim jest autobiografia. Widocznym jest, że jest to produkt cywilizacji (zachodniej?) i nie jest on wszędzie obecny. Przytacza tu Gusdorfa, który upatruje narodzin tego gatunku literackiego wskutek mariażu chrześcijańskiej i klasycznej myśli średniowiecza, potem rewolucji kopernikańskiej i reformacji…
FORMY AUTONARRACJI
Bruner określając 3 aspekty opowiadania, zaczerpuje te terminy…
… z ukształtowaną osobowością, rolami społecznymi (bohaterowie powieści Jane Austen) oraz indywidualnością (Beckett). Tu agentem kierują intencje.
Bruner wskazuje również na złożoność krajobrazu wokół agenta - z jednej strony akcja, której bierze udział, z drugiej strony podwójność tego krajobrazu: krajobraz zewnętrzny (ten rodzaj głównie mitach) i wewnętrzny bohatera (odczucia, intencje itd.)
Modernizacja…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)