To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Omów zwykłą i specjalną procedurę ustawodawczą w UE. Zwykła procedura ustawodawcza - Procedura współdecydowania została wprowadzona przez Traktat o Unii Europejskiej (Traktat z Maastricht, 1992 r.), a następnie rozszerzona i usprawniona przez Traktat z Amsterdamu (1999 r.). Z wejściem w życie Traktatu z Lizbony w dniu 1 grudnia 2009 r. procedura ta pod nową nazwą „zwykła procedura ustawodawcza” stała się główną i najważniejszą procedurą ustawodawczą w unijnym systemie podejmowania decyzji. Zwykła procedura ustawodawcza nadaje Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej równorzędną rolę w odniesieniu do szerokiego zakresu dziedzin (niedyskryminacja z powodu obywatelstwa; niedyskryminacja z przyczyn płci, rasy lub pochodzenia etnicznego, religii lub przekonań, niepełnosprawności, wieku lub orientacji seksualnej; swoboda przemieszczania się i pobytu; swoboda przemieszczania się pracowników; ubezpieczenie społeczne pracowników migrujących; prawo przedsiębiorczości; swoboda przemieszczania się osób; transport, rynek wewnętrzny, zatrudnienie; współpraca celna; polityka społeczna; równość szans i równie traktowanie; decyzje wykonawcze dotyczące Europejskiego Funduszu Społecznego ; edukacja; kultura; zdrowie publiczne; ochrona konsumentów; sieci transeuropejskie; przemysł; Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego ; badania i rozwój techniczny; środowisko; partie polityczne na szczeblu europejskim; dostęp do dokumentów instytucji; ochrona danych) dając zarówno Parlamentowi, jak i Radzie prawo odrzucenia sformułowanej przez Komisję propozycji legislacyjnej. W przypadku niemożności wypracowania wspólnego stanowiska Parlamentu, Komisji i Rady UE przewodniczący Rady, w porozumieniu z przewodniczącym Parlamentu Europejskiego, zwołuje posiedzenie Komitetu Pojednawczego, którego prace mogą się zakończyć zawarciem kompromisu lub odrzuceniem aktu prawnego. Przebieg zwykłej procedury prawodawczej określa art. 294 TFUE. Komisja Europejska przedstawia projekt aktu prawnego Parlamentowi i Radzie UE. Parlament uchwala stanowisko w pierwszym czytaniu i przekazuje je Radzie. Wówczas Rada UE, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów, może w pierwszym czytaniu:
- przyjąć proponowany akt prawny, zatwierdzając stanowisko Parlamentu,
- przyjąć własne stanowisko, jeżeli nie akceptuje stanowiska Parlamentu; stanowisko Rady kierowane jest do Parlamentu (drugie czytanie), wraz z jego uzasadnieniem. Komisja informuje Parlament o swoim stanowisku.
Parlament Europejski ma od tego momentu trzy miesiące na podjęcie decyzji. W tym czasie:
-jeśli nie podejmie żadnej decyzji lub zaakceptuje stanowisko Rady UEz pierwszego czytania, to może ona przyjąć dany akt, zgodnie ze swoim stanowiskiem,
- jeśli, działając większością głosów, Parlament odrzuci stanowisko Rady UE w pierwszym czytaniu, akt uznaje się za nieprzyjęty, bowiem Rada UE nie ma już prawa do ponownego przedłożenia aktu w przypadku zawetowania go przez Parlament,
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)