. Związki zawodowe w II RP
- prawo do koalicji( zrzeszania się) regulował dekret z 8.02.1919, prawo do tworzenia związków zawodowych przysługiwało pracownikom najemnym na zasadzie swobody
- wymogiem działania związku była jedynie jego rejestracja, jej odmowa, zawieszenie działalności lub rozwiązanie związku mogło następić jedynie na podstawie prawomocnego orzeczenia sądowego
- działalność związku była poddana tylko kontroli insekcji pracy
- swoboda tworzenia i działalności związków ograniczone zostały w 1932, kiedy rozciągnięto na nie przepisy ustawy o stowarzyszeniach. Wprowadziła ona obowiązek dostarczenia na wsnioek organów administracyjnych protokołów posiedzeń, ksiąg i innych dokumentów, oraz spisu członków. Przewidziano możliwość zawieszenia działalności lub rozwiązania związku ze względu na niebezpieczeństwo zagrożenia spokoju i porządku publicznego
- związki zawodowe występowały jako uczestnicy układów zbiorowych, delegowały przedstawicieli na ławników do sądów pracy i członków komisji rozjemczych, brały udział w rozstrzyganiu zatargów zbiorowych. W ministerstwie pracy i polityki społecznej przedstawiciele związków uważani byli za reprezentantów ogółu pracowników - największym mankamentem ruchu związków było jego polityczne i organizacyjne rozbicie, istniało ponad 300 związków, skupiających około 800 tys pracowników, w celu wzmocnienia pozycji związki zawodowe zaczęły tworzyć centrale związkowe, największą spośród nich był Związek Stowatzryszeń Zawodowych w Polsce, z siedzibą w Warszawie, zdominowany przez PPS
-, chociaż rozdrobnione, odgrywały rolę grup nacisków w sporach z pracodawcami. Do koordynacji działań powołano centralne związkowe grupujące związki główne wg kryteriów polityczno - społecznych
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)