To tylko jedna z 39 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Andrzej Śmieja. Notatka składa się z 39 stron.
... Stosunek zobowiązaniowy, czyli zobowiązanie lub też stosunek obligacyjny, jest rodzajem stosunku prawnego, czyli więzi prawnej łączącej przynajmniej dwa podmioty. W jej ramach podmioty te mają względem siebie określone uprawnienia i obowiązki.
Ustawową definicję zobowiązania zawiera art. 353 § 1 k.c. Zgodnie z tym przepisem „zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić”. Definicja ta nie wyjaśnia jednak do końca istoty stosunku obligacyjnego. Wywnioskować z niej można jedynie, że w ramach interesującego nas stosunku występują dwa podmioty: podmiot, który może żądać świadczenia (zwany wierzycielem) oraz podmiot, który winien świadczenie spełnić - zwany dłużnikiem...
...Inaczej wygląda sprawa z umowami. Wobec obowiązywania w polskim prawie zasady swobody umów, strony mogą zawierać nie tylko umowy przewidziane wyraźnie przepisami prawa, lecz także tworzyć umowy złożone z wybranych elementów umów uregulowanych prawnie (tzw. umowy mieszane) lub nawet powoływać do życia umowy stanowiące nową jakość i nie przypominające umów uregulowanych przepisami (umowy nienazwane).
W związku z przemianami społeczno-gospodarczymi, w tym zwłaszcza z zastąpieniem gospodarki sterowanej centralnie gospodarką opartą na wolnym rynku, utraciły niemal całkowicie znaczenie akty administracyjne jako źródła powstania zobowiązań. Jako przykład można tu powołać decyzję o wywłaszczeniu w części, w której określa ona należne wywłaszczanemu odszkodowanie....
Istota i struktura stosunku zobowiązaniowego.
Stosunek zobowiązaniowy, czyli zobowiązanie lub też stosunek obligacyjny, jest rodzajem stosunku prawnego, czyli więzi prawnej łączącej przynajmniej dwa podmioty. W jej ramach podmioty te mają względem siebie określone uprawnienia i obowiązki. Ustawową definicję zobowiązania zawiera art. 353 § 1 k.c. Zgodnie z tym przepisem „zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić”. Definicja ta nie wyjaśnia jednak do końca istoty stosunku obligacyjnego. Wywnioskować z niej można jedynie, że w ramach interesującego nas stosunku występują dwa podmioty: podmiot, który może żądać świadczenia (zwany wierzycielem) oraz podmiot, który winien świadczenie spełnić - zwany dłużnikiem. Formułę art. 353 § 1 k.c. trzeba teraz rozwinąć.
Na uwagę zasługuje przede wszystkim fakt, że powołana wyżej definicja dotyczy jedynie jednej postaci stosunku zobowiązaniowego, a mianowicie tzw. prostego modelu zobowiązania, tj. takiego, w którym jedna strona (wierzyciel) jest wyłącznie uprawniona, zaś druga (dłużnik) wyłącznie zobowiązana. Nie uwzględnia ona zatem złożonego modelu zobowiązania, który charakteryzuje się tym, że w ramach jednego i tego samego zobowiązania obie strony są wzajemnie i uprawnione i zobowiązane (każda z nich jest i wierzycielem i dłużnikiem zarazem). Tymczasem w obrocie cywilnoprawnym, zwłaszcza gospodarczym, właśnie model złożony ma znacznie większe znaczenie, gdyż umożliwia w granicach jednego stosunku obligacyjnego na wymianę dwóch świadczeń. Model ten wynika z umów dwustronnie zobowiązujących, w tym zwłaszcza z umów wzajemnych.
Dobry, a zarazem bliski każdemu z nas, przykład zobowiązania złożonego stanowi stosunek obligacyjny wynikający z umowy sprzedaży. Występujące tu strony transakcji (sprzedawca i kupujący) są względem siebie zarówno wierzycielami, jak i dłu
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)