1. Kolarstwo - kinematyka, dynamika, metody badań. Systematyka ruchu: ruch lokomocyjny, cykliczny, z wykorzysta- niem mechanizmu, który służy do przenoszenia sił napędowych mięśni kolarza na podłoże. Zasadnicze siły – dynamika pracy kolarza: Siły hamujące: siła tarcia (ok. 0,5N/1 kg masy), opór powietrza (zależy od prędkości kolarza) Siły napędzające: siła mięśni Utrzymanie stałej prędkości na rowerze wymaga pokonania siły tarcia równej ok. 4 N. Przy prędkości 15 km/h siła oporu powietrza jest równa ok. 4 N, zatem całkowita siła oporu, jaką trzeba pokonać wynosi ok. 8 N. To oznacza konieczność wydatkowania energii ok. 8000 J na pokonanie 1 km. Oznacza to, że jazda na rowerze jest jednym z najbardziej ekonomicznych sposobów pokonywania dystansów (np. bieg – ok. 100000 J/1 km). Łatwiej jest utrzymać równowagę na rowerze jadącym ze znaczną prędkością niż na stojącym w miejscu. Doświadczalnie można stwierdzić, że rower jadący posiada pewną stabilność własną. Maksymalna siła, z jaką kolarz może działać na pedały jest równa jego ciężarowi. W kolarstwie wyczynowym największe znaczenie ma minimalizacja oporów ruchu. Służą temu: wygięcie kierownicy, właściwe stopy użyte do konstrukcji roweru, specjalne opony, pełne koła (od 1984 r.) – eliminacja turbulencji i zawirowań powietrza wokół szprych. Przy prędkości ok. 50km/h opór powietrza stanowi 90% siły oporu, jaką musi pokonać kolarz. 2/3 oporu aerodynamicznego generuje sam kolarz – stąd odpowiedni ubiór – kask, kostium i buty. Stąd też obniżona, aerodynamiczna pozycja zawodnika. 2. Biomechanika w ergonomii. Ergonomia - dyscyplina zajmująca się problematyką dostosowania warunków pracy do fizycznych i psychicznych możliwości człowieka oraz człowieka do warunków pracy. Celem dostosowania jest zachowanie optymalnego bezpieczeństwa i higieny pracy przy maksymalnej jej wydajności. Określana jest bardzo często jako: interdyscyplinarna nauka, zajmująca się przystosowaniem narzędzi, maszyn, środowiska i warunków pracy do anatomicznych i psychofizycznych cech człowieka, zapewniając sprawne, wydajne i bezpieczne wykonywanie przez niego pracy, przy stosunkowo niskim koszcie biologicznym. Projektując układ należy pamiętać, że człon biologiczny – człowiek – charakteryzuje się nadanymi przez przyrodę, a opisanymi przez ergonomię i nauki towarzyszące – cechami i możliwościami. Są one w określonych, wąskich granicach stałe i nie można ich zmieniać. To drugi człon układu, maszyna, dostosowywany jest w procesie projektowania ergonomicznego do człowieka. Zmiany oddziaływania sił i momentów sił podczas ciągnięcia i pchania wózka Zmiana ustawienia ciała –przeciążenia kręgosłupa lędźwiowego.
(…)
… powstałego przed realizacją, ale w jej trakcie jest dodatkowo
regulowany.
4. Środek masy ciała człowieka.
Jest to punkt, do którego jest przyłożona wypadkowa wszystkich sił ciężkości części ciała.
We wszystkie strony od tego punktu, w dowolnym od niego kierunku, siły ciężkości wzajemnie się
równoważą, sumy momentów sił są sobie równe. OSM nie jest konkretnym punktem ciała, ale
wyobrażalnym punktem przyłożenia wypadkowej siły ciężkości części ciała, która nie istnieje w
rzeczywistości jako jedna siła. Do określenia ogólnego środka masy ciała OSM stosuje się również
nazwy: ogólny środek ciężkości (OSC) lub środek bezwładności.
Położenie OSM jest zależne od typu budowy ciała oraz od płci - u kobiet znajduje się nieco niżej
niż u mężczyzn.
W symetrycznej pozycji stojącej ciała, z opuszczonymi rękami OSM…
… otwartym lub
zamkniętym. Sterowanie ruchami człowieka w wychowaniu fizycznym występuje pod pojęciem
koordynacji ruchów dowolnych.
W rzeczywistych strukturach i procesach powstających na drodze sprzężenia między układem
nerwowym i mięśniowym występuje:
część programująca, do której zaliczamy mózgowie z ośrodkami czuciowymi, ruchowymi i asocjacyjnymi. Tutaj powstaje program działania, który ma dwie istotne…
… znajduje się na poziomie od
1 do 5 kręgu krzyżowego, ok. 4-5 cm powyżej stawów biodrowych.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)