To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Zasady techniki prawodawczej (definicja) Technika prawodawcza to umiejętność polegająca na celowym, racjonalnym, opartym na wiedzy formułowaniu przepisów i aktów normatywnych. Takie formułowanie przepisów prawnych i aktów normatywnych opiera się zazwyczaj na określonych wskazaniach. Stąd też częściej mianem „techniki prawodawczej” określa się zbiór takich wskazań skierowanych do podmiotów przygotowujących akty normatywne.
Tytuł ustawy Każda ustawa służy do regulacji konkretnej dziedziny prawa. Tytuł ustawy ma charakter wskazujący na zagadnienia, które ma za zadanie uregulować dana ustawa. W tytule stosuje się oznaczenie jaki charakter ma dany akt prawny, np. ustawa, rozporządzenie, czy uchwała. W kolejnym wersie należy umieścić datę ustawy. Data ustawy to dokładnie oznaczenie daty poprzez wskazanie dnia, miesiąca i roku ustanowienia ustawy. Na początku zawsze należy umieścić zwrot „z dnia”, a następnie podać dzień zapisany cyframi arabskimi, miesiąc wyrażony słownie oraz wskazać rok cyframi arabskimi. Po wskazaniu roku należy dodać zwrot „r.” jako skrót od wyrazu „rok”. W ostatnim wersie tytułu umieszczamy ogólne określenie przedmiotu aktu normatywnego.
Przedmiotem ustawy jest jej treść, sprawy w niej uregulowane. Przedmiot ten określa się możliwie najzwięźlej, jednakże w sposób adekwatnie informujący o treści danej ustawy. W komentarzach wskazuje się, że określenie przedmiotu będzie odpowiednio zwięzłe, gdy będzie krótkie, proste i „zgrabne językowo”, a ponadto łatwe do zapamiętania. Określenie przedmiotu ustawy będzie spełniać wymóg adekwatności jeżeli zawierać będzie informację o wszystkich podstawowych sprawach w tej ustawie normowanych i tylko tych sprawach. Niedopuszczalne jest pominięcie w tytule jakiejkolwiek istotnej grupy spraw normowanych w ustawie. Niekiedy wskazuje się na dwa sposoby spełnienia wymogu adekwatności: zamieszczenie w tej części tytułu ustawy„ lakonicznego streszczenia aktu” albo użycie „zwrotu o charakterze symbolicznym niestanowiącym streszczenia danego aktu, ale charakterystycznym i jednoznacznie odmiennym od innych tytułów ustaw”. (...)
Zasady techniki prawodawczej rozróżniają dwa rodzaje określeń przedmiotu ustawy w tytule (§ 19 ZTP):
1) opisowe - rozpoczynające się od przyimka „o”, pisanego małą literą;
2) rzeczowe - rozpoczynające się od wyrazów „Kodeks”, „Prawo” albo „Ordynacja”, pisanymi wielką literą, w przypadku gdy ustawa wyczerpująco reguluje obszerną dziedzinę spraw, albo rozpoczynające się od wyrazów „Przepisy wprowadzające...” w przypadku gdy ustawa jest ustawą wprowadzającą.
W ten sposób Zasady techniki prawodawczej ograniczyły możliwość wyboru, jakie ma twórca ustawy. Rozwiązanie takie uznać należy za poprawne z uwagi na wspomniane już funkcje tytułu ustawy.
(…)
… dziedzinę prawa. Przykładem tutaj może być Kodeks Cywilny albo Kodeks Karny.
Nazewnictwo „Prawo” działa w sposób podobny, ponieważ używa się tej nazwy w przypadku wyczerpującego unormowania spraw w danej dziedzinie. Jednak „Prawo” może w sobie łączyć różne dziedziny prawa, inaczej niż to było przy nazewnictwie „Kodeks”. Przykładem może tutaj być „Prawo o ruchu drogowym” albo „Prawo upadłościowe i naprawcze…
… tego zwrotu do ustawy określającej przepisy wyboru Prezydenta RP. Jedynym wyjątkiem jest tutaj Ordynacja podatkowa, ponieważ reguluje dziedzinę doniosłą społecznie. Dla uściślenia, nazwy „Kodeks”, „Prawo” i „Ordynacja” używa się w trzecim wersje tytułu ustawy, a nie zamiennie z określeniem typu aktu normatywnego.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)