Zasady przyjmowania państw do społeczności międzynarodowej na przestrzeni dziejów Wielu wybitnych teoretyków prawa, w ogólności i PM twierdzi, że państwo to fakt historyczny i socjologiczny a nie prawny, gdyż prawne kryterium państwa nie istnieje. W konsekwencji PM nie powołuje państwa do życia, a tylko rejestruje fakt jego powstania oraz łączy określone skutki prawne z tym faktem (np. przestrzeganie PM). W tradycyjnej doktrynie PM przeważa więc pogląd, że PM nie kreuje państwa jako swego podmiotu i nie decyduje o jego upadku, a jest jedynie światkiem jego „narodzin” i „śmierci”. Kryteria przyjmowania w doktrynie PM i dokumentach międzynarodowych mają niezależnie od zaliczenia ich do historycznych lub socjologicznych, także znaczenie prawne. Państwo może istnieć tylko wtedy, gdy posiada pewne terytorium, społeczność ludzką żyjąca na tym terytorium oraz rząd wykonujący władzę w stosunku do tego terytorium i ludności. W przypadku gdy na terytorium zamieszkuje pewien zbiór jednostek, mówiących tym samym językiem, mających określone tradycje, czy religie, to jest to fakt socjologiczny. O momencie powstania państwa decyduje stopień zorganizowania, w ramach którego dochodzi do ucieleśnienia woli narodu.
Przyjmowanie do średniowiecznej rodziny narodów chrześcijańskich oraz wzajemne uznawanie władców : Znaczenie uznania papieskiego na Zachodzie - badanie przydatności kandydata na władcę. Papieże byli zwierzchnikami chrześcijan, a ponad to uważali też, że mogą oceniać władców pod względem ich predyspozycji do rządzenia:
w bulli Deliberatio papae (1200 r.) Innocent III wyraźnie stwierdził prawo oceny kandydata do korony cesarskiej. Wybór cesarza bez zgody papieża mógł doprowadzić do ekskomuniki. Uznał on też iż nie ma dwupodziału władzy - władza papieska jest nadrzędna.
W maju 1202 r. Innocenty III wydał dekret Venerabilem adresowany do księcia Zähringen, w którym informował niemieckich możnych, jak wyglądać mają stosunki pomiędzy papiestwem a imperium. Wśród jego najważniejszych punktów należy wymienić wprowadzenie następujących zasad:
Stolica Apostolska przyznaje prawo wyboru cesarza książętom niemieckim papieżowi przysługuje prawo do orzeczenia, czy wybór króla został przeprowadzony zgodnie z prawem oraz czy zasługuje on na tytuł cesarza. Papież dokonuje również koronacji. Ostateczna decyzja powinna leżeć w gestii głowy Kościoła dlatego, by papież nie był zmuszony do koronacji heretyka , poganina lub osoby objętej ekskomuniką, jeśli papież uzna, że wybrana na króla osoba nie zasługuje na taki zaszczyt, książęta wybierają nowego władcę. Jeśli odmówią ponownego wyboru, papież ma prawo sam podjąć decyzję o tym, kto będzie rządził imperium.
(…)
… Południowa od 1991 (w 2009 uznawana przez 4 państwa członkowskie ONZ-u: Rosję, Nauru, Nikaraguę oraz Wenezuelę) Republika Chińska (Tajwan) od 1949 (w 2009 uznawana przez 23 p-czł ONZ-u Państwa nieuznawane na arenie międzynarodowej, de facto kontrolujące swoje terytorium
Górski Karabach od 1991; uznawany za część Azerbejdżanu Naddniestrze od 1990; uznawane za część Mołdawii Somaliland od 1991; uznawany za część Somalii Terytoria o nieustalonym statusie
Palestyna (nieuznawana jako państwo przez USA, ONZ i UE, jednak 108 państw, w tym Polska uznaje Palestyńskie Władze Narodowe za podmiot prawa międzynarodowego) Sahara Zachodnia od 1976 (w 2008 uznawana przez 43 państwa jako niepodległe państwo, pełnoprawny członek Unii Afrykańskiej, większość terenów pozostaje pod administracją marokańską) …
… państwa na arenie międzynarodowej, czyli stwierdzenie przez podmiot prawa międzynarodowego faktu istnienia jakiegoś państwa i gotowości do respektowania związanych z tym skutków prawnych. Przedmiotem uznania może być: państwo, rząd, powstańcy, strona walcząca czy naród. Uznanie państwa może być udzielone:
- indywidualnie przez podmiot prawa międzynarodowego (nawiązanie stosunków dyplomatycznych…
… występowania przed sądami wewnętrznymi.
Państwa nieuznawane to termin stosowanym dla kilku jednostek politycznych świata, które pomimo braku uznania na arenie międzynarodowej de facto są niepodległymi państwami.
W myśl dominującego w prawie międzynarodowym przekonania, uznanie państwa na arenie międzynarodowej nie jest warunkiem koniecznym do jego powstania. W praktyce jednak jest inaczej - państw…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)