To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Państwo jako podmiot prawa narodów (od średniowiecza do XX w.) Państwo średniowieczne władza nie jest jednoznacznie określona terytorialnie;
władza była spersonalizowana i scentralizowana; początek rozwoju aparatu państwa; w późnym średniowieczu rozróżnienie skarbca państwowego i prywatnego
władca ma w ręku władzę zarządzania, władzę sądową i wojskową
rezultatem feudalizmu i stosunków lennych było rozproszenie władzy na różnych szczeblach; zasada - wasal mojego wasala nie jest moim wasalem
ludność państwa nie była określona - brak koncepcji obywatelstwa, a jedynie podległości (była osłabiona w skutek działania konstrukcji stosunku lennego)
w okresie feudalizmu brak współczesnej koncepcji suwerenności, jeśli już to suwerenny mógł być władca, a nie państwo
państwo było przenikalne (otwarte) - rezultat stosunków feudalnych (rozproszenie władzy na różne szczeble); Grewe wyróżnia trzy systemy otwartości:
włącznie w stosunki feudalne jednego państwa ludzi (władców) z innego państwa (za Ottona Wielkiego hrabiowie frankońscy oddawali się w opiekę cesarza niemieckiego przed władcami francuskimi);
wasalowie byli relatywnie niezależni od swoich suwerenów, zdarzało się podwójne wasalstwo (w czasie wojen cesarza z władcami francuskimi byli tacy, którzy mieli lenno po obu stronach, co zapewniało im neutralność); dotyczyło to głównie przygranicznych miast;
ingerencja kościoła w stosunki polityczne i społeczne poszczególnych państw (papieże uznawali, że są władcami wszystkich ludzi - skrajnie nawet pogan i Żydów; władza z racji ratione peccati, czyli zwierzchnicy chrześcijan); dużą rolę kościół odgrywał przez fakt, ze mnisi byli nośnikami kultury i, że miał rozwinięty instytucjonalizm
XII/XIII w. - nasiliła się ingerencja papieża (konflikt Północnego Wschodu z papiestwem); sekularyzacja idei imperialnej za Fryderyka Barossy ( sacrum imperium ); władza cesarska przestała być mieczem kościoła rzymskiego; w 1200 r. Innocenty III wydał bullę De Liberato papae , w której twierdzi, że papież ma prawo oceny kandydatów do korony cesarskiej; obsadzenie cesarza bez zgody papieża może zakończyć się ekskomuniką (1245r. - zrzucenie z tronu Fryderyka I przez Innocentego IV)
Innocenty IV w XIII w. - uznaje się za władcę wszystkich chrześcijan, żydów i pogan; tak naprawdę nie ma diarchii tylko r eginem unius personae (władza w rękach jednej osoby - papieża); władza papieska jest nadrzędna
legiści cesarscy wystąpili w XIII/XIV w. przeciwko tej koncepcji; uznawali, że król w swoim królestwie jest jedynym władcą (nikomu nie podlega)
ostateczna próba odrzucenia władztwa cesarskiego miała miejsce w 1302 r. przez Bonifacego VIII w jego bulli
(…)
…
silne piętno Kościoła ma wpływ na rozumienie prawa, jako podstawę wyznaczoną przez prawo wieczne (lex aeterna), które jest przełożone na prawo naturalne (lex naturalne) - > prawo ludzkie (lex positiva), które możemy podzielić na ius gentium i ius civile; pojmowanie prawa jako zhierarchizowanego porządku; nie było jasnego podziału na prawo publiczne i prywatne; prawo kanoniczne było elementem porządku…
… prywatnych w taki sposób, że była zarezerwowana dla władców udzielnych
z uwagi na wewnętrzną strukturę państw nie ma społeczności międzynarodowej - communitas communitatum (wspólnota wspólnot); łączyła ich religia chrześcijańska; warunkiem uznania było przyjęcie chrztu; herezje i apostazje powodowały wyłączenie ze społeczeństwa; religia i zasady moralne stają się wyznacznikiem postępowania władców, regułami…
…, ponieważ obawiał się, że koronowanie przez biskupa jest równe z legitymizacją jego władzy kościelnej i władza nad kościołem partykularnym w danym państwie wielu monarchów zabiegało o akceptacje papieską (Rusi, Bułgarii, Dalmacji- późniejsza Serbia) uznanie było uzależnione od woli uznającego; w 1274r. papież Grzegorz X sformułował warunki merytoryczne uznania: uzna Rudolfa Habsburga za cesarza, jeśli ten weźmie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)