To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Zasada utrwalania i sygnalizacji punktów osnowy geodezyjnej
Geodezyjna osnowa podstawowa i szczegółowa składa się z punktów
zastabilizowanych w terenie znormalizowanymi znakami w sposób trwały. Lokalizacja
punktów tych osnów oraz użyte do tego celu znaki powinny zapewniać punktom łatwość
odszukiwania, identyfikacji oraz nienaruszalność i stałość położenia w czasie i przestrzeni.
W zależności od miejsca i podłoża, w którym osadzone są znaki geodezyjne dzielimy je na:
gruntowe (ziemne), ścienne, skalne i umieszczone na wyniosłych budowlach (wieżach,
dachach, balkonach, tarasach itp.).
Każdy znak geodezyjnej osnowy poziomej musi być wykonany z trwałego materiału i
posiadać wyraźnie zaznaczony tzw. centr znaku, czyli właściwy punkt geodezyjny, którego
położenie określają skatalogowane dane liczbowe (współrzędne X, Y). Centr zaznacza się
przeważnie za pomocą wyrytego na znaku krzyża lub kółka. Od słowa centr pochodzi nazwa
czynności ustawiania teodolitu nad punktem stanowiska pomiaru kąta określana, jako
centrowanie.
Znak osnowy wysokościowej musi z kolei posiadać wystający, niepodlegający
odkształceniom wypukły element, którego najwyższy punkt wyznacza właściwą wysokość
znaku. Wymagania te spełnia żeliwna głowica znaku, zwana reperem. Obecnie coraz częściej
stosuje się znaki dwufunkcyjne, które mogą być wykorzystywane do stabilizacji punktów
obu rodzajów osnów.
Stabilizacja znaku polega na jego trwałym powiązaniu z gruntem lub budowlą,
gwarantującym w przyszłości niezmienność położenia punktu osnowy.
Najważniejszym elementem znaku osnowy poziomej jest wspomniany wyżej centr,
natomiast dla znaku wysokościowego jest nim głowica reperu, której najwyższe miejsce
(szczyt guza lub bocznej powierzchni głowicy) stanowi właściwy punkt wysokości. Znak
dwufunkcyjny posiada, zatem zarówno centr jak i reper.
Dla zapobieżenia trudnościom w odtworzeniu zniszczonego znaku stosuje się
stabilizacją wielopoziomową (dwu- lub trójpoziomową), polegającą na osadzeniu w jednej
linii pionowej centrów dwóch lub trzech znaków: 1 naziemnego i 1-2 znaków podziemnych.
Znak naziemny wykonany z betonu lub kamienia ma przeważnie kształt ostrosłupa,
natomiast znakiem podziemnym jest kostka z centrem w postaci krzyża, wykonana z
podobnego materiału, umieszczona ok. 10 cm pod spodem słupa.
Prawidłowo zlokalizowany znak osnowy podstawowej lub szczegółowej ma
zapewniać dobre warunki nawiązania dla punktów osnowy pomiarowej. Znak naziemny musi
być łatwy do odszukania i dostępny do pomiaru elementów nawiązania (kąta i boku),
natomiast znak niedostępny, położony na wysokiej budowli, wykorzystywany do orientacji
pomiarów, powinien umożliwiać dobrą obserwację jego sygnału celowniczego na dużym
obszarze. Znaki niedostępne są przeważnie znakami naturalnymi, lokalizowanymi na
wieżach kościołów, kaplic, zamków, wież ciśnień i innych wyniosłych obiektów,
zakończonych elementem, który służy, jako sygnał celowniczy np. krzyż, gałka, bolec lub
element ozdobny. Rysunek celu i sposób naprowadzenia na niego krzyża kresek lunety musi
być zamieszczony w opisie topograficznym danego punktu. W określonych warunkach
terenowych na dachach, tarasach i balkonach wysokich budowli mogą być także osadzane
znaki sztuczne, najczęściej w postaci zabetonowanej metalowej płytki i centrem lub rury.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)