Zaburzenia dysocjacyjne Obraz kliniczny jest bardzo różnorodny, zmienny, bogaty w liczne objawy, imitujące różne choroby somatyczne i neurologiczne, ekspresyjne, mające niekiedy symboliczny charakter, przekazujące określone treści i komunikaty otoczenia, zależne od wyobrażeń, wiedzy i pragnień chorego.
Zaburzenia czuciowo-ruchowe obejmują hipo-i hiperfunkcje, mogą mieć charakter ostry i przewlekły.
Zwracają uwagę otoczenia intensywnością i dramatyzmem wyrazu, nagłością wystąpienia, podobieństwem wielu objawów do występujących w przebiegu chorób organicznych, zmiennością obrazu związaną z zachowaniem się otoczenia chorego, brakiem zgodności zakresu objawów z innerwacją fizjologiczną, czytelnym charakterem, niekiedy określanym jako, mowa ciała", motywacją wzbudzającą skojarzenia z dążeniem chorego do uzyskania ulg, korzyści, uwagi.
Do najczęstszych hipofunkcj i ruchowych należą niedowłady i porażenia kończyn-jednostronne, dwustronne i połowiczne.
Mogą im towarzyszyć przykurcze, zaburzenia chodu, także astazja-abazja(niemożność słania i chodzenia, może także wystąpić w postaci samodzielnego zespołu).
Obserwuje się zaburzenia monosymptomatyczne(opadniecie powiek, szczękościsk), kamptokormia(nieprawidłowe ustawienie tułowia), spastyczny skurcz przełyku(, kula w gardle'), afonia lub mówienie szeptem, jąkanie się.
Wśród hiperfunkcj i ruchowych najczęściej występuje grubofaliste drżenie głowy, języka, kończyn, ruchy mimowolne, w tym tiki, napady drgawkowe, wymagające dokładnego różnicowania z napadami padaczkowymi.
Wśród zaburzeń o charakterze hipofunkcji i układu czuciowego należy wspomnieć o znieczuleniach głowy, skóry i błon śluzowych, zaburzeniach wzroku ślepota lub koncentryczne zwężenie pola widzenia, zaburzeniach słuchu łącznic z głuchotą.
Do hiperfunkcji można zaliczyć parestezję i hiperstezje, natomiast uznanie bólu za objaw histeryczny wymaga dużej ostrożności(w ICD-10 "uporczywe bóle psychogenne").
Objawy dysocjacyjne występują w przebiegu napadów drgawkowych, w postaci omdleń, hipersomnii(nadmierna senność).
Również osłupienia lub pobudzenia psychoruchowego, zespołu depersonalizacyjnego, zamroczenia jasnego, transu.
Zalicza się także do nich fugi(ucieczki z niepamięcią), stany niepamięci, osobowość mnogą i naprzemienną.
We wszystkich tych stanach stwierdza się zaburzenia świadomości, reaktywne zachowania ze zmniejszoną samokontrolą.
Do grupy zaburzeń pod postacią somatyczną zalicza się też niekiedy czkawkę, aerofagię(łykanie powietrza), wymioty, wzdęcia, człon irritabile , dysuria, rzadko występującą ciążę rzekomą.
Diagnostyka różnicowa jest częste rzeczą trudną, wymaga doświadczenia i współpracy lekarzy rożnych specjalności.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)