To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Światło rozchodzi się różnie w różnych ośrodkach materialnych. W wodzie porusza się wolniej niż w powietrzu, a jeszcze szybciej w próżni. Wiąże się z tym istotne prawo. Gdy wiązka światła napotyka na drodze na inne środowisko to część promieniowania zostaje częściowo odbita, rozproszona, czy pochłonięta. Reszta przechodząca z jednego ośrodka do drugiego o innej gęstości i współczynniku załamania n ulega załamaniu. Prawa odbicia:
Promień padający, odbity i normalna do powierzchni granicznej leżą w jednej płaszczyźnie;
Kąt padania jest równy kątowi odbicia;
Podczas załamania światła promień padający, załamany i normalna do powierzchni granicznej leżą w jednej płaszczyźnie. Współczynnik bezwzględny załamania dla danego ciała wyraża się wzorem n=c\v gdzie v to prędkość światła dla danego ośrodka. Stosunek sinusów kąta padania przy przejściu z jednego środowiska do drugiego i kąta odbicia zgodnie z prawem Snelliusa równy jest stosunkowi prędkości światła charakterystycznych dla danych ośrodków, jest stały, wynosi n i zwany jest współczynnikiem względnym załamania ośrodka pierwszego względem drugiego. Załamanie światła powoduje , że wielkości widziane z ośrodka o mniejszej gęstości a znajdujące się w ośrodku o gęstości większej wydają się mniejsze. Np. przedmioty zanurzone w wodzie wydają się być bliżej jej powierzchni niż to jest w rzeczywistości. Może się zdarzyć że przy przechodzeniu między ośrodkami dla których n1n2 promień załamany w ogóle nie istnieje. Jest to tak zwane zjawisko całkowitego odbicia. Wiąże się to z tym że w miarę jak rośnie kąt padania rośnie także większy od niego kąt załamania. Gdy padanie dochodzi do kąta granicznego kąt załamania wynosi 90o.Jeśli kąt padania jest jeszcze większy to wszystkie promienie zostają odbite.
Mikroskop złożony jest z dwóch układów soczewek zbierających z których pierwszy - obiektyw daje rzeczywisty odwrócony i powiększony obraz przedmiotu. Drugim jest okular grający rolę lupy przez którą oglądamy ten obraz. Patrząc na płytkę szklaną wydaje się ona cieńsza niż jest w rzeczywistości. Pozwala to obliczyć jej współczynnik załamania. Pomiar polega na określeniu położenia górnej i dolnej powierzchni płytki. Korzystając z wyprowadzonego wzoru gdzie:
d - grubość rzeczywista płytki;
h - grubość pozorna;
n - współczynnik załamania;
W celu wyznaczenia potrzebnych wielkości na powierzchni płytki robimy na obu jej powierzchniach skrzyżowane kreski, jedna nad drugą. Płytkę umieszcza się w odpowiedni sposób pod mikroskopem tak by widzieć ostro górną rysę. Następnie ustawia się ostrość na dolna rysę i różnica między położeniami da nam wielkość h. Grubość rzeczywistą mierzy się śrubą mikrometryczną.
(…)
… kreski, jedna nad drugą. Płytkę umieszcza się w odpowiedni sposób pod mikroskopem tak by widzieć ostro górną rysę. Następnie ustawia się ostrość na dolna rysę i różnica między położeniami da nam wielkość h. Grubość rzeczywistą mierzy się śrubą mikrometryczną.
Za pomocą refraktometrów określa się wartość współczynnika załamania poprzez miarę kąta granicznego całkowitego odbicia. Składają…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)