To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Polaryzacja przez odbicie W 1809 r. Malus odkrył, że światło może być częściowo lub całkowicie spolaryzowane przez odbicie. Rysunek przedstawia wiązkę niespolaryzowaną padającą na powierzchnię szkła. Wektor E można rozłożyć na dwie składowe: • składową σ prostopadłą do płaszczyzny padania (płaszczyzna rysunku), • składową π leżącą w płaszczyźnie padania. Dla światła całkowicie niespolaryzowanego obie składowe maja jednakowe amplitudy. Stwierdzono doświadczalnie, że dla szkła (i innych materiałów dielektrycznych) istnieje pewien kąt padania, nazywany kątem całkowitej polaryzacji α p , dla którego współczynnik odbicia składowej π jest równy zero. Wtedy wiązka odbita jest spolaryzowana liniowo prostopadle do płaszczyzny padania. Wiązka przechodząca jest tylko częściowo spolaryzowana (składowa π jest całkowicie załamana, a składowa σ tylko częściowo). Zwróćmy uwagę, że wiązka załamana ma większe natężenie od wiązki odbitej. Doświadczalnie stwierdzono, że gdy kąt padania jest równy kątowi całkowitej polaryzacji to wówczas wiązka odbita i załamana tworzą kąt prosty co oznacza że α + β = 90° Natomiast z prawa załamania mamy β α sin sin 2 1 n n = Z obu tych równań otrzymujemy α α α cos ) 90 sin( sin 2 2 1 n n n = − = α α β padające światło niespolaryzowane fala odbita fala załamana składowa π składowa σ powietrze szkło n = 1.5 albo n n n = = 1 2 tg α przy czym promień pada z ośrodka 1 i załamuje się w ośrodku 2. To ostatnie równanie jest nazywane prawem Brewstera . Prawo to zostało znalezione doświadczalnie ale oczywiście można je wyprowadzić ściśle przy pomocy równań Maxwella. Document Outline Polaryzacja przez odbicie
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)