To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
FRONTY ATMOSFERYCZNE, FRONTOGENEZA - W strukturze atmosfery i w cyrkulacji atmosferycznej ważną rolę odgrywają powierzchnie nieciągłości, występujące w polu niektórych elementów meteorologicznych, tj. temperatura, gęstość powietrza, wilgotność, wiatr. Nieciągłość polega na skokowych zmianach wartości lub gradientu elementów meteorologicznych w przestrzeni. Usytuowanie tych zmian w atmosferze wyznaczają właśnie powierzchnie nieciągłości. Są one warstwami powietrza o niewielkiej miąższości, wewnątrz których zachodzą znaczne zmiany fizycznych cech atmosfery. Zmiany wewnątrz tych warstw są co najmniej o rząd wielkości większe od zmian występujących poza nimi. Powierzchnię nieciągłości oznaczają „załamania” w układzie izopowierzchni termicznych, barycznych i higrycznych. Powierzchnie nieciągłości są na ogół ułożone poziomo lub też są nachylone względem powierzchni ziemi pod ostrym, niewielkim kątem. Szczególnym przypadkiem powierzchni nieciągłości w atmosferze jest tropopauza. Powszechnie występującym rodzajem powierzchni nieciągłości, zwłaszcza w średnich szerokościach geograficznych, są fronty atmosferyczne (powierzchnie frontalne). Powierzchnie frontalne rozdzielają różniące się od siebie masy powietrzne. Zasadniczą cechą wyróżniającą te masy jest temperatura, a także stratyfikacja termiczna i zawartość wilgoci w powietrzu. Wynika z tego, że masom powietrznym odpowiadają rozmaite typy pogody. Na peryferiach mas powietrznych występują fronty atmosferyczne. Przecięcie powierzchni frontalnej z powierzchnią ziemi wyznacza linię frontu. W zależności od kierunku jej przemieszczania się (rodzaju adwekcji) fronty można podzielić na chłodne (adwekcja masy chłodnej), ciepło (adwekcja masy ciepłej) i stacjonarne (niezmienne położenie). Ponadto występują jeszcze fronty okluzji (zokludowane), powstające wskutek połączenia frontu chłodnego z ciepłym. Proces powstawania frontów nazywa się frontogenezą. Jest to przede wszystkim przekształcenie pola temperatury, wywołujące wzrost kontrastów termicznych w atmosferze, czyli zagęszczanie izoterm. Zasadniczym czynnikiem frontogenezy jest specyficzna cyrkulacja atmosferyczna. Kontrasty termiczne mogą powstawać, gdy kierunku ruchu powietrza różnią się od kierunku izoterm i gdzie występuje zbieżność prądów powietrza, tzn. gdzie zbliżają się do siebie porcje powietrza o zróżnicowanej temperaturze. Układem barycznym, sprzyjającym się frontu jest siodło, w którym izotermy są mniej więcej równoległe do linii zbieżności, zwanej osią rozciągania. Cyrkulacja w układzie siodłowym jest
(…)
… mogą jeszcze występować chmury Cumulus i
Altocumulus. W chwili przejścia frontu ciśnienie osiąga najmniejszą wartość, po czym zaczyna
wzrastać, a wiatr zmienia kierunek i traci porywistość. Widzialność spada przed nadejściem frontu,
wraz z pojawieniem się zachmurzenia, a po przejściu frontu szybko się poprawia. Strefa zachmurzenia
i opadów jest węższa niż na froncie ciepłym, a sam front porusza się szybciej.
FRONT OKLUZJI występuje, gdy front chłodny i wędrujący przed nim front ciepły łączą się.
Uczestniczą w nim trzy masy powietrza – jedna ciepła i dwie masy chłodne, które wypychają ciepłą
ku górze, odcinając ją od powierzchni ziemi.
…
…, w którym izotermy są mniej więcej
równoległe do linii zbieżności, zwanej osią rozciągania. Cyrkulacja w układzie siodłowym jest
najefektywniejszym procesem frontogenetycznym.
FRONT CIEPŁY oznacza, że masa ciepłego powietrza wypiera chłodną, nasuwając się ponad nią
wzdłuż pochylonej powierzchni frontalnej. Wielkoskalowe wznoszenie w połączeniu z adiabatycznym
(najpierw
suchoadiabatycznym, a po przekroczeniu poziomu…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)