Widmo katastrofy globalnej
Człowiek i jego gospodarka przygotowały w XX wieku solidny grunt pod kolejne, potencjalnie znacznie groźniejsze, przeobrażenia naszej planety: zanik warstwy ozonowej i globalne ocieplenie klimatu. Wprawdzie w świecie nauki panują kontrowersje co do przewidywanych skutków obu zjawisk dla mieszkańców Ziemi, tym niemniej nadchodzącego niebezpieczeństwa nikt nie kwestionuje. Problem ubytku ozonu w górnych warstwach atmosfery był sygnalizowany już w latach 70., dopiero jednak w ostatnich dwóch dekadach traktowany jest jako poważne zagrożenie dla zdrowia i życia roślin, zwierząt i człowieka. Stwierdzono bowiem, że szybkość zaniku ozonu osiąga 1-2% na rok, a już 20 lat temu nad Antarktydą pojawiła się „dziura” ozonowa wielkości obszaru USA. Agencja Ochrony Środowiska w USA szacuje, że 10% zanik warstwy ozonowej, jaki prawdopodobnie nastąpi w poł. XXI w, spowoduje ogromne straty w zbiorach płodów rolnych, florze i faunie, zwiększy także zachorowalność na raka skóry.
Wśród antropogenicznych przyczyn ubytku ozonu w stratosferze otaczającej Ziemię, najistotniejszą rolę odgrywają zanieczyszczenia atmosfery freonami i halonami, które ze względu na swą trwałość mogą powodować łańcuchowy proces rozpadu cząsteczek ozonu jeszcze przez wiele lat po ustaniu ich emisji. Następstwem tego zjawiska będzie dalszy wzrost ilości szkodliwego promieniowania nadfioletowego nawet po całkowitym zaprzestaniu wprowadzania do atmosfery sprawców zaniku ozonowej warstwy ochronnej.
Z zanikiem tarczy ozonowej absorbującej promieniowanie ultrafioletowe, wiąże się także globalne ocieplenie klimatu Ziemi, spowodowane jednak w głównej mierze antropogenicznym wzrostem emisji gazów cieplarnianych, głównie dwutlenku węgla, a ponadto związków chlorofluorowęglowych, metanu, tlenku azotu i ozonu w niskich warstwach atmosfery.
Roczna emisja węgla (w postaci CO2) ze spalania paliw kopalnych i węgla wzrosła z ok. 100 mln ton na początku wieku do ok. 5 mld ton w 1987 r. co oznacza w przybliżeniu jedną tonę rocznie na statystycznego mieszkańca Ziemi. Zawartość dwutlenku węgla w powietrzu atmosferycznym rosła średnio o 0,35% rocznie, przy czym kolosalną rolę odegrało w tym procesie karczowanie i wypalanie dużych kompleksów leśnych. Obecnie, niszczenie nizinnych lasów deszczowych powoduje przyrost 1,0-2,6 mld ton węgla w atmosferze rocznie, częściowo wskutek zahamowanej asymilacji tego gazu przez liście drzew i innych roślin. Prognozy przewidują dalszy wzrost stężenia nie tylko dwutlenku węgla, ale także metanu i tlenku azotu - podstawowych składników gazów cieplarnianych, odpowiedzialnych za wzrost temperatury powietrza. Co gorsze, naukowcy z uniwersytetu w Norwich zidentyfikowali niedawno nowy gaz cieplarniany, będący związkiem siarki, fluoru i węgla, który zatrzymuje ciepło o wiele efektywniej niż dotychczas znane gazy cieplarniane. Prawdopodobnie powstaje on w pobliżu urządzeń wysokiego napięcia, pojawił się w atmosferze 40 lat temu, a jego stężenie wzrasta o ok. 6% rocznie.
(…)
…% w latach 1990-1995), a lodowce w Alpach straciły 30-40% swojej powierzchni i około połowę objętości. Jeśli prognozowany scenariusz spełni, to nastąpią istotne zmiany powierzchni lądów i oceanów, zniknie wiele wysepek, zalaniu ulegną nadbrzeżne obszary pól, łąk i lasów, nastąpi uwolnienie wielkich zasobów metanu zamrożonego w lodach i śniegach północnej tundry o katastrofalnych skutkach dla klimatu Ziemi. Strefy klimatyczne, jak przewidują modele symulacyjne, przesuną się o kilkaset km w kierunku biegunów. W takim tempie nie zdołają się przemieścić zasięgi roślin i zwierząt, ponieważ ewolucja adaptacji organizmów do zmian klimatycznych jest znacznie wolniejsza. Wiele gat. zatem wyginie, co będzie oznaczało dalszy spadek różnorodności biologicznej biosfery. Wg prawdopodobnej wersji wypadków - zachowają…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)