To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Podstawowe wiadomości z zakresu technologii produkcji cementu portlandzkiego:
Produkcja cementu portlandzkiego obejmuje następujące etapy:
- przygotowanie surowców;
- dokładne zmieszanie odpowiednich ilości składników;
- wypalanie;
- mielenie;
- silosowanie i pakowanie.
W przemyśle są stosowane obecnie dwie metody wytwarzania cementów - sucha i mokra - których wybór uzależniony jest od własności surowców oraz posiadanych urządzeń.
METODĘ MOKRĄ stosuje się w przypadku surowców o dużej zawartości wilgoci, miękkich i łatwo szlamujących się. Pomimo znacznie gorszych w porównaniu z metodą suchą wskaźników metoda ta odgrywała i nadal odgrywa dominującą rolę w przemyśle cementowym. Posiada ona, bowiem tą zaletę, że pozwala na łatwe i dobre homogenizowanie mieszaniny surowców. Wstępnie rozdrobnione surowce dozowane w odpowiedniej ilości podaje się do szlamowników, gdzie po zmieszaniu z wodą powstaje szlam. Szlam ten kierowany jest do wielokomorowych młynów rurowych przystosowanych do mokrego przemiału. Szlam z młynów transportuje się do zbiorników korekcyjnych zaopatrzonych w urządzenia mieszające, zapewniające dokładne ujednorodnienie masy i ewentualne skorygowanie jej składu. Dalej mieszanina ta kierowana jest do pieców obrotowych, gdzie tworzy się klinkier cementowy. Chłodniki sprzężone z piecem zapewniają szybkie studzenie klinkieru cementowego. Ostatnim etapem produkcji jest przemielenie klinkieru w wielokomorowych młynach rurowych. Do młyna wprowadza się dodatek gipsu, który reguluje czas wiązania cementu, oraz ewentualnie inne dodatki, jak żużel wielkopiecowy, kamień wapienny itp. Odpowiednio drobno zmielony cement kierowany jest do silosów, skąd transportuje się go na miejsce zużycia.
METODA SUCHA jest znacznie bardziej ekonomiczna od wyżej omówionej metody mokrej. Zaleta jej jest mniejsze zużycie ciepła, gdyż odpada konieczność dużych ilości wody zawartych w szlamie. Zapotrzebowanie ciepła na 1kg klinkieru wyprodukowanego metodą suchą wynosi 900÷1000kcal, zaś metodą mokrą 1300÷1800kcal. Poza tym wydajność pieców pracujących metodą suchą jest około dwukrotnie wyższa w porównaniu z metodą mokrą. Do zalet metody suchej należy także zaliczyć łatwiejsze spiekanie klinkieru, co pozwala na otrzymywanie cementów o niższym ciężarze objętościowym oraz możliwość wykorzystania jako składnika wyjściowego żużla wielkopiecowego i pyłów lotnych. Z uwagi na właściwości pucolanowe tych materiałów stosowanie ich do namiaru surowcowego w metodzie mokrej nie mogło mieć miejsca. Pomimo tych znacznych korzyści metoda sucha ogrywała do niedawna bardzo ograniczoną rolę. Nie było bowiem właściwych urządzeń umożliwiających należyte homogenizowanie mieszaniny składników. Wskutek tego otrzymywano klinkier o znacznie gorszych właściwościach niż przy stosowaniu metody mokrej. Dopiero opracowanie urządzeń pneumatycznych pozwalających na bardzo dobre ujednorodnienie surowej mąki otworzyło szerokie perspektywy rozwoju dla metody suchej. Wypalanie odbywa się w piecach obrotowych, przy czym materiał wprowadza się bądź w postaci suchego proszku, bądź też w postaci granulek. Wypalony klinkier poddaje się dalszym operacjom, analogicznie jak w metodzie mokrej.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)