Wykład - ugięcie światła

Nasza ocena:

3
Pobrań: 7
Wyświetleń: 805
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Wykład - ugięcie światła - strona 1 Wykład - ugięcie światła - strona 2

Fragment notatki:

Ugięcie światła polega na wyraźnym odchyleniu promienia świetlnego, gdy natrafia on na przeszkody lub na małe otwory czy szczeliny. Ujawnia się to w występowaniu rozmycia granicy między obszarem światła i cienia i pojawieniu się charakterystycznych prążków. Po przejściu przez szczeliny światło ulega dyfrakcji, i możliwe jest że np. dwie równoległe wiązki po przejściu przez szczeliny ulegają odchyleniu i zbiegają się w jednym punkcie na ekranie. Ponieważ wiązka światła jest falą, zajdzie wzmocnienie interferencyjne (nałożenie się dwóch maksimów fal) i powstaje jasny prążek. Do podobnego wzmocnienia dochodzi, gdy różnica dróg obu wiązek jest całkowitą wielokrotnością długości fali; jeżeli jest nieparzystą wielokrotnością połowy długości fali, mamy na ekranie ciemny prążek (wygaszanie interferencyjne).
Siatka dyfrakcyjna jest układem równoległych do siebie n szczelin równo rozmieszczonych. Na siatkę rzucane są prostopadle promienie równoległe i na ekranie można zaobserwować obraz interferencyjny. Widać będzie na nim charakterystyczne prążki interferencyjne. Odpowiadają one odpowiednim kątom ugięcia, dla których odpowiadające sobie promienie, pochodzące z sąsiednich szczelin wzmocnią się lub też wygaszą.
Różnica dróg promieni wychodzących z dwóch sąsiednich szczelin wynosi dsinα, gdzie α - kąt ugięcia. Wzajemne wzmacnianie mamy dla:
d sin ak = kλ,
gdzie k należy do liczb całkowitych. Dla odpowiedniego k mamy prążki ugięte pierwszego, drugiego, k-tego rzędu. Spektrometr przedstawiam schematycznie na rysunku.
Koło zaopatrzone jest w dokładną podziałkę kątową P. W jego środku mamy stolik T który ma możliwość obrotu dookoła pionowej osi. Połączone jest z nim ramię powiązane z noniuszami N1 i N2 pokazującymi obrót stolika. Kolimator, będący jedną z części spektrometru, jest rurą zaopatrzoną w soczewkę zbierającą w której ognisku znajduje się szczelina. Z kolimatora wybiega zatem równoległa wiązka promieni. Ma on możliwość obrotu dookoła pionowej osi, a przy pomocy noniusza można odczytać jego położenie na kole. Kolejną częścią składową przyrządu jest ruchoma (dookoła pionowej osi) lunetka. Jej położenie mierzy się przy pomocy złączonego z nią noniusza. W skład urządzenia wchodzą także pokrętła do unieruchomienia poszczególnych części, a także lupki do precyzyjniejszego odczytywania obserwowanych wartości.
... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz