To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Ugięcie światła polega na wyraźnym odchyleniu promienia świetlnego, gdy natrafia on na przeszkody lub na małe otwory czy szczeliny. Ujawnia się to w występowaniu rozmycia granicy między obszarem światła i cienia i pojawieniu się charakterystycznych prążków. Po przejściu przez szczeliny światło ulega dyfrakcji, i możliwe jest że np. dwie równoległe wiązki po przejściu przez szczeliny ulegają odchyleniu i zbiegają się w jednym punkcie na ekranie. Ponieważ wiązka światła jest falą, zajdzie wzmocnienie interferencyjne (nałożenie się dwóch maksimów fal) i powstaje jasny prążek. Do podobnego wzmocnienia dochodzi, gdy różnica dróg obu wiązek jest całkowitą wielokrotnością długości fali; jeżeli jest nieparzystą wielokrotnością połowy długości fali, mamy na ekranie ciemny prążek (wygaszanie interferencyjne).
Siatka dyfrakcyjna jest układem równoległych do siebie n szczelin równo rozmieszczonych. Na siatkę rzucane są prostopadle promienie równoległe i na ekranie można zaobserwować obraz interferencyjny. Widać będzie na nim charakterystyczne prążki interferencyjne. Odpowiadają one odpowiednim kątom ugięcia, dla których odpowiadające sobie promienie, pochodzące z sąsiednich szczelin wzmocnią się lub też wygaszą.
Różnica dróg promieni wychodzących z dwóch sąsiednich szczelin wynosi dsinα, gdzie α - kąt ugięcia. Wzajemne wzmacnianie mamy dla:
d sin ak = kλ,
gdzie k należy do liczb całkowitych. Dla odpowiedniego k mamy prążki ugięte pierwszego, drugiego, k-tego rzędu. Spektrometr przedstawiam schematycznie na rysunku.
Koło zaopatrzone jest w dokładną podziałkę kątową P. W jego środku mamy stolik T który ma możliwość obrotu dookoła pionowej osi. Połączone jest z nim ramię powiązane z noniuszami N1 i N2 pokazującymi obrót stolika. Kolimator, będący jedną z części spektrometru, jest rurą zaopatrzoną w soczewkę zbierającą w której ognisku znajduje się szczelina. Z kolimatora wybiega zatem równoległa wiązka promieni. Ma on możliwość obrotu dookoła pionowej osi, a przy pomocy noniusza można odczytać jego położenie na kole. Kolejną częścią składową przyrządu jest ruchoma (dookoła pionowej osi) lunetka. Jej położenie mierzy się przy pomocy złączonego z nią noniusza. W skład urządzenia wchodzą także pokrętła do unieruchomienia poszczególnych części, a także lupki do precyzyjniejszego odczytywania obserwowanych wartości.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)