To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Sojusze w stosunkach międzynarodowych 1815-1939 : Święte przymierze, sojusz 3 cesarzy, trójporozumienie, Trójprzymierze, Oś Berlin-Rzym -Tokio.
Święte Przymierze było sojuszem o charakterze raczej defensywnym, niż ofensywnym. Zawarte 26 IX 1815 miało stać się organizacją umożliwiającą współpracę mocarstw przy utrzymaniu ładu powiedeńskiego i równowagi sił na kontynencie. Nie zakładało przeciwnika państwowego, a raczej współpracę w walce z wewnętrznymi problemami członków (interwencja w Hiszpanii 1822, na Węgrzech 1849), tak więc był to raczej system bezpieczeństwa, niż sojusz sensu stricte. Potwierdza to dodatkowo otwarty charakter mający zachęcić wszystkie monarchie europejskie akceptujące konserwatywny wydźwięk aktu ŚP, do udziału w stabilizacji i utrzymania obecnego porządku. Zwłaszcza w latach 1815-48 ŚP spełniało dobrze swoją rolę, koordynując działania mocarstw w zwalczaniu rewolucji, we Włoszech, Hiszpanii, Polsce, czy na Węgrzech. Wbrew stanowionym w akcie zasadom stała decyzja co do nieingerencji we Francji w 1830 roku, co da się usprawiedliwić stosunkowo łagodnym przebiegiem rewolucji lipcowej i akceptacji przez Ludwika Filipa starych zasad, brak interwencji w Belgii, w kwestii której monarchom udało się znaleźć wspólne rozwiązanie, nie naruszające zasad ŚP, a przede wszystkim równowagi sił. Rozpad ŚP z powodu kwestii wschodniej jest jasnym dowodem, że w latach 50' XIX w. nie było już państw będących członkiem ŚP i jednocześnie zainteresowanych dalszym utrzymaniem równowagi sił. Pierwsza tak poważna konfrontacja uwypukla fakt, że żaden sojusz nie może się utrzymać, w sytuacji kiedy sojuszników nie łączą żadne interesy polityczne, a jedynie religijno moralizująca frazeologia.
Inicjatywy Bismarcka w celu zapewnie Niemcom bezpiecznego utrzymania jedności i oddalenia zagrożenia Francuskiego doprowadziły do zawarcia 6 VI 1873 r. (Shonbrunn obok Wiednia) porozumienia o wspólnym utrzymaniu pokoju pomiędzy dworem austriacko-węgierskim, a rosyjskim, do którego dołączyły Niemcy 22 X tego roku. W przeciwieństwie do ŚP sojusz 3 cesarzy miał dużo więcej typowych cech sojuszu, a więc przewidywał konkretne zachowanie partnerów w wypadku nastąpienia casusu beli, przy czym skupiano sie na przeciwnikach państwowych, a nie działaniach wewnętrznych. Skierowany był na zewnątrz. Mimo wszystko nie wytrzymał próby czasu i bardzo szybko się rozpadł w zderzeniu z rozbieżnością zdań na temat wojny prewencyjnej we Francji, jaką próbował forsować Bismarck w 1875, a także rozgraniczeniem stref wpływów na Bałkanach pomiędzy austr.-wegry a Rosję, ustalanych na konferencji berlińskiej 1878. Podobnie jak w wypadku ŚP powodem rozpadu był brak wspólnych pozytywnych interesów sojuszników, których nie mogło zastąpić pragnienie wspólnego przeciwdziałania zagrożeniom. W tym znaczeniu możemy mówić o sojuszu negatywnym, jak widać nie trwałym.
(…)
… państwami choć taki formalnie nie został zawarty.
Wspólna niechęć do ZSRR i Wlk Brytanii spowodowały zawarcie sojuszu niem- jap dla którego użyto formy paktu antykominternowskiego (Międzynarodówka komunistyczna) podpisanego 25 XI 1936 r. zastrzegającego możliwość rozszerzenia go o inne kraje, co też się stało 6 XI 1937 w wypadku Włoch, a jednocześnie sprowokowało je do porzucenia uczestnictwa w LN…
… w wypadku walki z 2. Traktat był zawarty na 5 lat przedłużany 4 razy. Co się szybko okazało Włochy nie do końca były przekonane do uczestnictwa w nim, widząc kwestie sporne z Austro-węgrami o Tyrol i Istrię, zachęcone tymi ziemiami ogłoszą neutralność w 1915, a 3 V maja przystąpią do ententy. Natomiast pomiędzy austrowegrami a Niemcami narastać będą coraz silniejsze powiązania gospodarczo-polityczno…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)