REPUBLIKAŃSKA KONSTYTUCJA WŁOCH Z 1947 R.
1.1 Rozpoczęcie prac nad nową ustawą zasadniczą
Współczesna tradycja konstytucyjna Włoch nie jest bogata. Należy jednak podkreślić słowo „współczesna”, ponieważ w latach 1797-1849 we Włoszech funkcjonowały dwadzieścia dwie konstytucje, bądź statuty zasadnicze. Państwo włoskie przekształciło się z monarchii w republikę w wyniku przeprowadzonego referendum w 1946 r., w którym większość obywateli państwa opowiedziała się za republikańską formą rządów. Wydarzenia związane z przeprowadzeniem referendum były poprzedzone pewnymi bardzo ważnymi wydarzeniami, które miały istotny wpływ na niepodległy byt i formy ustrojowe Włoch. Należy tu wymienić lipiec 1943 roku, kiedy dochodzi do zamachu stanu w wyniku, którego zostaje obalony przywódca faszystowskich Włoch Benito Mussolini. Urząd premiera 21 kwietnia 1943 r. obejmuje, Pietro Badoglio, rząd powstał w Salerno dzięki porozumieniu sześciu partii (Chrześcijańskiej Demokracji, liberałów, socjalistów, komunistów, Partii Czynu i Demokracji Pracy). Rząd Badoglio doprowadza w dniu 3 września 1943 r. do zawieszenia broni między aliantami (którzy lądowali w południowej części kraju), a swoim gabinetem. Swoim zasięgiem rząd koalicyjny obejmował południe kraju. Reszta terytorium była kontrolowana przez Niemców. Na terenach kontrolowanych przez hitlerowców swoje działania prowadziła partyzantka, były również tworzone zalążki władzy, które podlegały Komitetowi Wyzwolenia Narodowego.
25 czerwca 1944 r. został wydany we Włoszech dekret rządowy, który zapowiadał, „iż po wyzwoleniu terytorium kraju formy ustrojowe zostaną określone przez lud włoski, który w tym celu wybierze w głosowaniu powszechnym, bezpośrednim i tajnym Zgromadzenie Konstytucyjne dla uchwalenia nowej konstytucji państwa”. Wyzwolenie całego terytorium państwa nastąpiło w kwietniu 1945 r., wiązało się ono z przywróceniem jedności państwa. Należy jednak zwrócić uwagę na to, iż tendencje różnych ugrupowań politycznych oraz dążenia północnej i południowej części kraju wykazywały często rozbieżności. Kiedy alianci wkroczyli do Rzymu król Wiktor Emanuel, realizując swoją wcześniejszą obietnicę abdykował na rzecz swojego syna Umberta. Jesienią 1945 r. zostały powołane do życia dwie nowe instytucje: Zgromadzenie Doradcze i Ministerstwo do spraw Konstytucji. Zgromadzenie było organem pełniącym rolę pomocniczą i doradczą w sprawach ustawodawczych i przygotowywało, zaakceptowany następnie przez rząd, projekt ordynacji wyborczej do Konstytucyjnego Zgromadzenia Narodowego. Rolą Ministerstwa do spraw Konstytuanty było zebranie i przygotowanie wszelkich materiałów pomocniczych, które mogłyby być przydatne członkom Konstytuanty w ich pracach nad nową ustawą zasadniczą. Wybory do Konstytucyjnego Zgromadzenia Narodowego zostały przeprowadzone we Włoszech jednocześnie z referendum ustrojowym 2 czerwca 1946 r. Do obsadzenia było 556 mandatów. Trzy wielkie partie koalicji uzyskały w tych wyborach 75% głosów, ich przewaga była ogromna i świadczyła, że te trzy ugrupowania cieszyły się ogromnym poparciem włoskiego elektoratu, dlatego to właśnie te partie odgrywały decydują role w przygotowaniu treści nowej ustawy zasadniczej Republiki Włoskiej.
(…)
… współczesnych, Wydawnictwo Uniwesytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 1999, s. 57.
T. Goduń, M. Cygnarowski, S. Dudek, P. Iwaniszczuk, Mały leksykon systemów politycznych, Dom Wydawniczy Elipsa, Warszawa 2001, s. 118.
J. Zakrzewska, Włochy. Zarys ustroju, Krajowa Agencja Wydawnicza, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1974, s. 20.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)