Wykład - pytania na zaliczenie

1. Programowanie strukturalne i obiektowe.
2. Fala elektromagnetyczna: typy, paramet1. Programowanie struktry, właściwości.
3. Tranzystory bipolarne i unipolarne: budowa, właściwości i zastosowania.
4. Systemy ciągłe i dyskretne: klasyfikacja i opis.
5. Zmienna losowa: właściwości i opis.
6. Ciągła, dyskretna i szybka transformata Fouriera, widmo sygnału.
7. Modulacje analogowe i cyfrowe.
8. Wzmacniacze operacyjne: właściwości i we.
13. Bazy danych i ich zastosowania.
14. Przetwarzanie obrazów, metody ich zastosowania.
15. Miary i oceny dokładności algorytmów przybliżonych.
16. Systemy operacyjne komputerów.
17. Zadania optymalizacji i techniki ich rozwiązywania.
18. Systemy dynamiczne, opisy własności.
19. Programowanie w systemie operacyjnym UNIX.
20. Komputer, architektura i oprogramowanie.
1. Programowanie strukturalne i obiektowe.
Programowanie strukturalne – metodyka opracowywania, organizacji i pisania programów komputerowych, prowadząca do
uzyskania programów o zwięzłych, przejrzystych i łatwych do analizy strukturach, wykorzystujących procedury (podprogramy)
tworzone osobno dla realizacji określonych zadań i wywoływane w odpowiednich miejscach programu głównego. Opisywane są
kolejno czynności, które muszą zostać wykonane, aby osiągnięty został cel zadania. Dane przekazywane poprzez wartości
zwracane i argumenty funkcji. Zalecane jest unikanie zmiennych globalnych w związku z istnieniem niebezpieczeństwa zmiany
wartości zmiennej przez dowolną funkcję. Obecnie prawie wszystkie popularne języki programowania spełniają wymogi
programowania strukturalnego. Programowanie strukturalne cechuje się prostotą zapisu programu, dlatego jest bardzo
przydatne zwłaszcza w początkowych fazach nauki programowania, chociaż ze względu na zużyty czas lub pamięć często nie
jest optymalną metodą programowania.
Programowanie obiektowe (ang. object-oriented programming) – metodyka tworzenia programów komputerowych, która
definiuje programy za pomocą "obiektów" – elementów łączących stan (czyli dane) i zachowanie (czyli procedury, tu: metody).
Obiektowy program komputerowy wyrażony jest jako zbiór takich obiektów, komunikujących się pomiędzy sobą w celu
wykonywania zadań. Podejście to rożni się od tradycyjnego programowania proceduralnego, gdzie dane i procedury nie są ze
sobą bezpośrednio związane. Programowanie obiektowe ma ułatwić pisanie, konserwację i wielokrotne użycie programów lub
ich fragmentów. Największym atutem programowania, projektowania oraz analizy obiektowej jest zgodność takiego podejścia z
rzeczywistością– mozg ludzki jest w naturalny sposób najlepiej przystosowany do takiego podejścia przy przetwarzaniu
informacji. Jest to najbardziej naturalny sposób rozumienia rzeczywistości; podstawową cechą mózgu ludzkiego jest
klasyfikacja – łączenie występujących w rzeczywistości obiektów w grupy – klasy. Odbywa się to na podstawie wspólnych cech
dla grup obiektów – w tym podobnych zachowań.
Podstawowe cechy języków programowania, które czynią je ... zobacz całą notatkę