Postmodernistyczna koncepcja człowieka
Postmodernizm uznaje wielość równowartych i równoważnych zjawisk, równocześnie demaskując ich względność, szczególnie w przypadku etyki. Bauman rekonstruuje „kondycje moralną człowieka”, stwierdzając, że :
twierdzenia dotyczące natury ludzkiej są nie tylko sprzeczne ze sobą, ale także fałszywe;
postępowanie moralne nie jest w swej istocie ani racjonalne ani pragmatyczne;
większość wyborów moralnych zawiera w sobie nieusuwalne sprzeczności;
nie istnieje etyczny uniwersalizm, więc reguły postępowania nie mogą być powszechne.
Zgodnie z powyższymi twierdzeniami wydaje się, że w postmodernizmie niemożliwe jest powstanie spójnej koncepcji człowieka, mimo to, powstały cztery wzorce postępowania ludzkiego:
spacerowicz - dąży do wolności i unika ograniczeń, stroni od trwałych i bliskich kontaktów z ludźmi, nigdzie nie zatrzymuje się na dłużej, nie angażuje się;
włóczęga - traktuje życie jako kolekcję przystanków, które szybko opuszcza, odczuwa ciągły deficyt bodźców, poszukuje odmiany, równocześnie unika silnych uczuć, przyjemności upatruje w zmianie;
turysta - kolekcjoner wrażeń i opowieści, poszukuje nowości i inności, urzeczywistnia to na marginesie „prawdziwego życia”, tzn. gdy tymczasowo opuszcza dom;
gracz - żyje w świecie ryzyka, jego celem jest wygrywanie, zgodnie z regułami, ale bez sympatii dla innych ludzi; gdy przegrywa nie chowa urazy do wygrywającego, każda gra jest zamkniętym epizodem, bez historii.
Powyższe wzory mają wiele cech wspólnych: deficyt bodźców, poszukiwanie wrażeń, skupienie się na przyjemności oraz zakładany krótki czas kontaktu z obiektem. Rzadko występują one w formie czystej, najczęściej mieszają się ze sobą. Bauman twierdzi, że istniały one już od dawna, jednak teraz przeszły z marginesu do centrum życia społecznego.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)