To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
odrodzenie platonizmu i arystotelizmu w epoce renesansu
1. PLATONIZM
Marsilio Ficino (1433-1499)
Twórczość filozoficzną Ficina przenikają dwa główne wątki. Pierwszym z nich jest związek religii z filozofią: u zarania ludzkości „uczona religia” i „pobożna filozofia” stanowiły jedność, a późniejsze ich rozdzielenie stało się przyczyną upadku obydwu. Pragnąc powrócić do stanu wyjściowego, w krzewieniu platonizmu widział Ficino służbę Chrystusowi i apologię chrześcijaństwa. Drugi wątek twórczości Ficina to podkreślanie wewnętrznej zgodności platonizmu i arystotelizmu.
Bóg w koncepcji Ficina łączy cechy Boga osobowego religii chrześcijańskiej i Jedni Plotyna. Jest Najwyższym Istnieniem, Czystym bytem, którego esencja równa jest egzystencji, Dobrem, Pięknem i Prawdą. Wyjaśniając relację Boga do świata, Ficino opowiada się za aktualizmem, który opiera się na trzech przesłankach: stworzenie jest wieczne i ciągłe, jak wieczny jest świat; stworzenie jest jednym z przejawów istoty Boga we wszechświecie; aktywność Boga we wszechświecie jest warunkowane przez Jego wolę i intelekt.
Wszechświat stanowi hierarchicznie uporządkowaną i zróżnicowaną całość, przypominającą kulę z koncentrycznie poruszającymi się hipostazami bytu: Bogiem, duchami czystymi, duszami, jakościami oraz ciałami. Duszy człowieka przypada rola łącznika między tym, co niematerialne, a tym, co materialne. Uczestniczy w boskiej naturze duszy świata i jest mikrokosmosem, odwzorowującym pozostałe hipostazy. Człowiek może zbliżyć się do Boga poprzez poznanie siebie i świata oraz przez miłość, która stanowi główną siłę we wszechświecie. Wolność i twórczość człowieka akcentował Ficino jako podstawę jego godności.
Giovanni Pico della Mirandola (1463-1494)
Próbował łączyć ze sobą wątki helleńskie, judaistyczne i chrześcijańskie. Pozostawał pod silnym wpływem teologii negatywnej neoplatoników i Pseudo-Dionizego. Bóg jest więc jednym, raczej ponad bytem niż bytem. Obejmuje w sobie wszystkie doskonałości w sposób, który przekracza nasze zrozumienie. Możemy zbliżyć się do niego filozoficznie, odrzucając ograniczenia doskonałości stworzeń. Człowiek jest mikrokosmosem, ale posiada dar wolności - jest w jego mocy wzniesienie się ku bytom wyższym, jak również upadek ku niższym.
2. ARYSTOTELIZM
Pietro Pomponazzi (1462-1525)
Stał na czele grupy aleksandrystów, to jest arystotelików, którzy interpretowali nauki Stagiryty w duchu Aleksandra z Afrodyzji. Jego celem było oczyszczenie arystotelizmu z obcych mu elementów - dlatego atakował zaciekle awerroistów, zatrzymując się na pojęciu duszy jako formy ciała. Odrzucił zarówno awerroistyczną koncepcję powszechnego intelektu, jak i tomistyczną wizję nieśmiertelnej, indywidualnej duszy, odwołując się, w duchu Arystotelesa, do świadectw empirycznych.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)