Komuniści polscy w okresie międzywojennym
Program i działalność KPP podlegały ścisłej kontroli władz Międzynarodówki, za której pośrednictwem otrzymywała ona fundusze z ZSRR. KPP była zobowiązana do bezwzględnego popierania polityki ZSRR, zwalczania państwa polskiego oraz związanych z nim organizacji i instytucji społecznych, politycznych i gospodarczych.
W latach 1918-1919 KPP przeciwstawiała się odbudowie niepodległego państwa polskiego, wzywała do bojkotu wyborów do Sejmu Ustawodawczego, postulowała utworzenie polskiej republiki radzieckiej, później występowała przeciwko przyłączeniu do Polski Górnego Śląska, Pomorza i terenów na wschód od linii Curzona.
W celu uzyskania większych wpływów na wsi w 1923 r. wysunęła taktyczny postulat wywłaszczenia bez odszkodowania i podziału majątków ziemskich między chłopów. Podjęła próbę zorganizowania legalnych masowych chłopskich partii o prokomunistycznym charakterze (Niezależna Partia Chłopska, Białobrzeska Włościańsko-Robotnicza Gromada, Zjednoczenie Lewicy Chłopskiej „Samopomoc”). KPP starała się narzucić chłopom przekonanie o występowaniu klasowych podziałów i różnic interesów między nimi, wysuwała hasło rządu robotniczo-chłopskiego, jako etapu przejściowego do dyktatury proletariatu.
KPP opowiadała się za oderwaniem od Polski Kresów Wschodnich, organizowała na tych terenach akcje dywersyjna i antypolską partyzantkę. W 1926 r. KPP poparła przewrót majowy, ale pod naciskiem Międzynarodówki komunistycznej uznała to zabłądź.
W latach 1930-1932 KPP głosiła tezę o narastaniu nastrojów rewolucyjnych w społeczeństwie, legalne partie polityczne uznawała za faszystowskie, partie mniejszości narodowych za „agentów władzy okupacyjnej”. W 1934 r. KPP zaproponowała PPS utworzenie „jednolitego frontu przeciw sanackiej dyktaturze”. Na początku 1938 r. Międzynarodówka Komunistyczna rozwiązała KPP. W 1933 r. KPP liczyła około 9 tys. członków.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)