To tylko jedna z 5 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Friedrich Wilhelm Joseph von Schelling (1775-1854)
wczesne pisma i wpływ Fichtego
Filozofia, będąc nauką, musi być logicznym systemem twierdzeń, wyprowadzonych z jednej zasady naczelnej, która daje wyraz temu, co nieuwarunkowane. Tym, co nieuwarunkowane jest samoustanawiające się Ja. Podstawowym twierdzeniem może być tylko: „Ja jest Ja”, a więc „Ja jestem, czyli Ja jestem”. Od tego twierdzenia Schelling przechodzi do nie-Ja, argumentując, że Ja i nie-Ja wzajemnie się warunkują. Nie ma podmiotu bez przedmiotu i nie ma przedmiotu bez podmiotu. Dlatego musi istnieć czynnik pośredni, ich wspólny wytwór - przedstawienie.
Schelling wyraźnie podkreśla różnicę między Ja absolutnym a Ja empirycznym - całkowity system wiedzy wychodzi od Ja absolutnego, które jest nieskończoną wolnością i które może być uchwycone tylko w oglądzie intelektualnym. Ogląd intelektualny jest oglądem tożsamości oglądania z oglądaną jaźnią. Dogmatyzm i krytycyzm interpretują go na odmienne sposoby: dogmatyzm - jako ogląd Jaźni identycznej z Absolutem, który pojmowany jest jako absolutny Przedmiot; krytycyzm - jako ogląd ujawniający identyczność Jaźni i Absolutu jako absolutnego Podmiotu pojętego jako czysta wolna aktywność.
Zarówno dogmatyzm, jak i krytycyzm sugerują teoretyczne unicestwienie skończonej jaźni czy skończonego podmiotu. Spinoza sprowadza skończoną jaźń do absolutnego Przedmiotu, a Fichte - do absolutnego Podmiotu. W obu przypadkach jaźń zatapia się w Absolucie.
Dogmatyzm domaga się od skończonej jaźni, by poddała się absolutnej przyczynowości substancji Boskiej i wyrzekła się swojej wolności. Krytycyzm twierdzi, że człowiek musi urzeczywistnić w sobie Absolut poprzez nieprzerwaną wolną aktywność. Identyczność jaźni i Absolutu jest celem, który ma być osiągnięty dzięki moralnemu wysiłkowi. Wyboru między dwiema drogami należy dokonać na płaszczyźnie praktycznej.
możliwość i metafizyczne podstawy filozofii przyrody
Czynnikiem wprowadzającym podział między tym, co podmiotowe, a tym, co przedmiotowe, co idealne, a co realne, jest rozwój refleksji. Poprzez refleksję człowiek odróżnił zewnętrzny przedmiot od jego podmiotowego przedstawienia i dla siebie samego stał się przedmiotem. Refleksja ufundowała rozróżnienie między przedmiotowym, zewnętrznym światem przyrody, a podmiotowym, wewnętrznym życiem przedstawienia i samoświadomości.
Refleksja nie jest celem samym w sobie, gdyż prowadzi do biernego zwracania się ku sobie, człowiek jest zaś stworzony do aktywności. Jednocześnie zdolność do refleksji odróżnia człowieka od zwierzęcia. To właśnie refleksja podnosi też problem relacji między rzeczą a jej myślowym przedstawieniem.
(…)
… przed zakusami innych można uzyskać przez stworzenie federacji państw, które to rozwiązanie usunie konflikty pomiędzy narodami. Tylko w ten sposób społeczeństwo polityczne może stać się drugą naturą. Jeżeli ideał ten ma zostać zrealizowany, to musi dokonać się w historii. A historia jest ustawicznie dokonującym się i stopniowo odsłaniającym objawieniem Absolutu. Ponieważ Absolut jest czystą tożsamością…
… ideach. Ściśle rzecz ujmując, istnieje tylko jedna idea - bezpośrednie wieczyste odbicie Absolutu, Boska samowiedza. Można jednak mówić o wielości idei w tej mierze, w jakiej w jednej Idei obecna jest przyroda ze swymi szczeblami.
Schelling uznał, że istnienie świata zmysłowego jest konsekwencją kosmicznego upadku - odszczepienia się od Boga. Odszczepienie to polega na wyłonieniu się mętnego obrazu…
…, przedmiotowości w podmiotowość w ludzkim Ja.
osobowość i wolność w człowieku i w Bogu; dobro i zło
Filozofia Schellinga nie jest panteistyczna w tym sensie, że nie identyfikuje świata widzialnego z Bogiem ani nie głosi nieistnienia świata. Jeżeli jednak panteizm rozumie się jako teorię głoszącą immanentne zawieranie się wszystkich rzeczy w Bogu, to Schelling nie ma nic przeciwko nazwaniu go panteistą. Teoria…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)