25. WYCHOWANIE PLASTYCZNE DZIECI (II połowa XIX w., Maria Montessori) Chodzi o uniwersalny rozwój dotyczący zarówno umysłu, ciała, ale też duszy i kultury człowieka. Pobudza swobodną, niezamierzoną dziecięcą twórczość i samodzielne działanie. Zadanie metody Montessori zawiera się w rozwoju indywidualnych cech osobowości, kształtowaniu pożądanego charakteru i temperamentu, przekazywaniu potrzebnej wiedzy i zdolności.
Środkiem do zrealizowania takich zamierzeń jest pomoc w:
- dążeniu do samodzielnych działań, odczuwania pewności i wiary w siebie,
- wykształceniu w dziecku poważania dla pracy i ładu,
- wypracowanie chęci do indywidualnej, ale też grupowej pracy w ciszy i spokoju,
- utrzymywaniu się długo skupienia nad wypełnianym zadaniem,
- stworzeniu samodyscypliny, czerpiącej z dziecka, a nie wymuszanej z zewnątrz,
- umniejszeniu znaczenia nagrody, zdyskredytowanie ich,
- wykształceniu woli wzajemnej pomocy, zdolności współpracy bez zbędnej rywalizacji,
- wyrobieniu respektu dla pracy innych,
- rozwoju osobniczych zainteresowań indywidualnych zdolności,
- wyrobieniu postawy miłości wobec otoczenia. zamierzenia Montessori zakładają: - uczenie poprzez działanie- dziecko uczy się poprzez własne działania - wolność - uczniowie sami podejmuję decyzje - skupienie - wychowankowie starają się być dokładni i cierpliwi podczas wykonywania zadań - lekcje ciszy - uczniowie uczą się jak pracować w spokoju - reguły społeczne - dzieci w różnym wieku wiąże się grupowo, co pozwala na integrację - obserwacja - prawidłowo prowadzona pozwoli poznać świat dzieci Wychowawca powinien spoglądać na reakcje dzieci w jego naturalnym środowisku - indywidualny tok rozwoju każdego dziecka - każdy pracuje we własnym tempie i podłóg własnych możliwości
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)