To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
WYCHOWANIE I SZKOLNICTWO W ZABORZE AUSTRIACKIM NA PRZEŁOMIE XVIII I XIX w.
Większość nauczycieli austriackich szkół elementarnych tego okresu potrafiła zaledwie pisać i czytać, nie mając pojęcia o metodach nauczania. Niewiele więc mogła zyskać galicyjska oświata z zarządzenia Marii Teresy polecającego rozszerzyć na zagrabione przez nią w pierwszym rozbiorze ziemie polskie przygotowaną przez Felbigera i zatwierdzoną w 1774 ordynację o szkołach elementarnych. Największym, ale właściwie tylko formalnym jej osiągnięciem było zniesienie nad szkołami zwierzchnictwa kościoła i podporządkowania ich państwu.
Formalnie upaństwowienie szkolnictwa elementarnego umożliwiło władzom austriackim wprowadzenie w Galicji obowiązku szkolnego dla dzieci w wieku 5-12 lat. Dzieci wiejskie - według postanowień ordynacji - miały kształcić się w szkołach trywialnych; dla dzieci mieszczańskich ordynacja przewidywała szkoły elementarne wyższego stopnia, zwane głównymi, a dla dzieci Lwowa, stołecznego miasta Galicji, szkołę normalną, przy której miano kształcić nauczycieli dla szkół głównych. Absolwenci szkół głównych mieli ubiegać się o stanowiska nauczycieli szkół trywialnych. Zarządzenie Marii Teresy realizowano jedynie we Lwowie przez założenie w 175 szkoły normalnej oraz w kilku miastach prowincjonalnych w których powstały szkoły główne.
Głównym celem austriackiej szkoły elementarnej miało być szerzenie znajomości języka niemieckiego oraz germanizacja.
Następca Marii Teresy Józef II usiłował zgermanizować wszystkich swoich poddanych m.in. przy pomocy szkoły. Nakazał przymus szkolny na terenie Galicji przez nakładanie na rodziców grzywny za nie posyłanie dzieci do szkoły. 1760 na polecenie Marii Teresy powstała Nadworna Komisja Studiów, która objęła władzę nad szkolnictwem średnim. Po zlikwidowaniu zakonów jezuitów upaństwowiła jego kolegia. 1775 przeprowadzono reformę szkolnictwa średniego, która polegała głownie na zbliżeniu programów i metod nauczania gimnazjów do działających w Austrii szkół pijarskich oraz na formalnym podporządkowaniu szkolnictwa państwu. Podstawa nauczania była nadal łacina, a celem kształcenia - przygotowanie wiernych monarchii kandydatów na urzędników znających dobrze język niemiecki. Zarówno Maria Teresa jak i Józef II dążyli do znacznego ograniczenia szkól średnich pod pozorem braku świeckich, odpowiednio przygotowanych do pracy nauczycieli, w istocie zaś z niechęci ułatwiania dzieciom klas upośledzonym zdobywania wykształcenia. Młodzież tę należało kierować do praktycznych zawodów, jak rolnictwo, handel czy przemysł. Gimnazja przeznaczone dla klas wyższych miały kształcić urzędników.
1784 Józef II zakłada uniwersytet we Lwowie.
(…)
… Froebla.
Pod przewodnictwem Michała Bobrzyńskiego Rada Szkolna Krajowa dokonała w 1893 rewizji programów nauczania i opracowała dwie jego wersje: węższą - dla miejskich szkół ludowych i szerszą - dla miejskich. Podjętą przez Bobrzyńskiego reorganizację szkolnictwa elementarnego ukoronowała ustawa sejmu galicyjskiego z 1895 O zakładaniu i urządzaniu szkół publicznych i ludowych, która na pierwszy plan…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)