Wotum nieufności w prawie polskim.
W polskich rozwiązaniach konstytucyjnych istnieje dodatkowy mechanizm stabilizujący, a mianowicie tzw. procedura konstruktywnego wotum nieufności, funkcjonująca od 1992 r. Oznacza to, że jedyną drogą wyrażenia rządowi wotum nieufności jest jednoczesne dokonanie wyboru nowego premiera. Procedura wyrażani wotum nieufności Radzie Ministrów jest poddawana ścisłym rygorom formalnym. Wniosek w tej sprawie może zostać złożony tylko przez grupę posłów liczącą co najmniej 46 sygnatariuszy, z tym że raz złożonego podpisu nie można już wycofać. Wniosek nie musi być umotywowany, ale zawsze musi zawierać nazwisko kandydata na nowego premiera. Konstytucja z 1997 r. dopuszcza procedurę wotum nieufności wobec rządu tylko w jej konstruktywnej formie. Nie ma natomiast możliwości złożenia wniosku o zwykłe wotum nieufności, tzn. bez wskazywania kandydatury nowego premiera. Pomiędzy zgłoszeniem wniosku a oddaniem go pod głosowanie musi upłynąć co najmniej 7 dni; głosowanie odbyć się powinno w trakcie przypadającego w tym terminie posiedzenia Sejmu lub najpóźniej na następnym posiedzeniu. Możliwe jest zgłoszenie kilku wniosków o wotum nieufności. Są one wówczas debetowane łącznie, a poddane pod głosowanie w kolejności zgłoszenia. Przyjęcie jednego z nich powoduje uznanie pozostałych za załatwione. Dla przyjęcia wniosku jest konieczne, by głosowała za nim większość ustawowej liczby posłów. Co najmniej 231 posłów, nie zależnie od tego ilu posłów bierze udział w danym głosowaniu. Jeżeli wniosek nie uzyska wymaganej większości, uznaje się go za odrzucony. Jeżeli wniosek uzyskał wymaganą większość, to Prezes Rady Ministrów jest zobowiązany do złażenia dymisji, a prezydent musi tę dymisję przyjąć, powierzając rządowi dalsze pełnienie obowiązków. Kolejnym obowiązkiem prezydenta jest powołanie wybranego przez Sejm nowego Premiera i na jego wniosek - pozostałych członków rządu oraz odebranie od nich przysięgi.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)