To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
WŁOCHY PO I WOJNIE ŚWIATOWEJ:
W północnych Włoszech robotnicy zauroczeni rosyjską rewolucją, przystąpili do przejmowania zakładów pracy, tworzyli rady i komitety fabryczne. Przystąpili do tworzenie oddziałów Czerwonej Gwardii, jako zalążka armii rewolucyjnej. Dużą aktywność zaczęli przejawiać chłopi, którzy (szczególnie na południu), zaczęli parcelować majątki obszarnicze. W 1919 roku krajem wstrząsały polityczne i społeczne niepokoje, pieniądze traciły na wartości, a sytuacja gospodarcza stale się pogarszała. W takiej sytuacji politycznej pojawili się siły, które chciały sięgnąć po władzę w państwie. W marcu 1919 roku były działacz socjalistyczny Benito Mussolini utworzył w Mediolanie organizację Fasci Italiani di Combattmento (Włoskie Związki Zawodowe), której zadaniem było przejęcie władzy w sprzyjających okolicznościach.
Faszyści utworzyli „szwadrony bojowe” składające się z byłych oficerów, studentów i uczniów starszych klas licealnych. Wielcy posiadacze ziemscy i przemysłowcy, obawiający się rewolucji socjalistycznej, wyposażyli „szwadrony bojowe” w pieniądze i sprzęt, co umożliwiło im podjęcie walki z socjalistami. Faszyści demolowali siedziby partii socjalistycznej i redakcje prasy lewicowej, socjalistycznych burmistrzów zmuszali do ustąpienia za stanowisk, stosowali jawny gwałt wobec przeciwników politycznych. „Czarne koszule” (ubiór faszystów) opanowały ulice. Sympatyzowała z nimi armia (80% zdemobilizowanych żołnierzy weszło w ich szeregi).
W maju 1921 roku Mussolini stanął na czele nowo założonej Narodowej Partii Faszystowskiej i wszedł do parlamentu. Mussolini odpowiednimi deklaracjami zjednał sobie armię, monarchistów i Watykan.
Mussolini wiedząc, że ma poparcie wielu organizacji, a opozycja jest bierna, postanowił sięgnąć po władzę. 28 października 1922 roku około 20 tys. „czarnych koszul” rozpoczęło z różnych stron Włoch marsz na Rzym, aby drogą przymusu dojść do władzy. Mussolini przezornie wyjechał na północ, do Mediolanu, aby tam czekać na rozstrzygnięcie się sprawy. Rząd próbował poczynić pewne kroki, aby uchronić demokrację, ale król Wiktor Emanuel III postanowił powierzyć funkcję premiera Mussoliniemu, który został w końcu premierem 29 października 1922 roku. W koalicyjnym rządzie dodatkowo objął funkcję ministra spraw wewnętrznych i zagranicznych.
Na początku panowania faszystów były pozory demokracji: parlament, działały partie niefaszystowskie, wychodziła niefaszystowska prasa. Już w 1923 roku utworzona została Ochotnicza Milicja Bezpieczeństwa Narodowego i „szwadrony bojowe” stały się armią polityczną Mussoliniego, oficjalnie finansowaną przez państwo. Mussolini uzyskał zgodę liberałów na wprowadzenie nowego prawa wyborczego, zgodnie z którym, która patia otrzyma ponad 25% głosów, będzie miała 2/3 miejsc w parlamencie.
(…)
… z korporacji wyłączono przedsiębiorców (był to korporacjonizm włoski); stopniowo przystosowano całą gospodarkę do potrzeb państwa i jego długofalowej polityki, w tym również i przyszłych wojen.
Pomimo ograniczenia demokracji, Włosi lubili faszystów, ponieważ odnosili oni duże sukcesy na polu gospodarczym: przystępowano do wielkich prac o charakterze ogólnonarodowym (osuszanie bagien pontyjskich, budowa sieci dróg i autostrad, budowa dużych elektrowni wodnych, zakładanie nowych miast) - te wielkie inwestycje zmniejszyły w dużym stopniu bezrobocie i stały się czynnikiem rozkręcającym koniunkturę. Podobne efekty uzyskano w stałym zwiększaniu armii i floty oraz rozbudowie przemysłu zbrojeniowego. Znaczne ulgi podatkowe dla rodzin wielodzietnych przyczyniły się do zwiększenia przyrostu naturalnego, a początki…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)