To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Wielokana ł owa komunikacja niewerbalna Poza pewnymi specyficznymi sytuacjami (np. rozmowa telefoniczna) codzienne życie
społeczne jest złożone z interakcji, które wieloma kanałami tworzą znaczenie niewerbalne.
Zatem istnieje wiele wskazówek niewerbalnych, dostępnych nam podczas rozmowy lub
obserwacji innych. Jak wykorzystujemy tę informację? I na ile adekwatnie to robimy?
Robert Rosenthal wraz z kolegami rozpoczął badania tych zagadnień od udoskonalenia
opracowanego przez siebie tzw. profilu wrażliwości niewerbalnej (PONS: Profile of Nonverbal
Sensitivity). Jest to zestaw dwu sekundowych klipów, nagranych na taśmie wideo, które
prezentują niewerbalne zachowania pewnej kobiety, np. wyrazy twarzy (Rosenthal, Hall,
DiMatteo, Rogers, Archer, 1979), zadaniem badanych jest zaś odpowiedzieć na pytania
zadawane im na jej temat. Dla każdej scenki widz dokonuje wyboru między dwoma możliwymi
opisami tego, co owa kobieta odczuwa lub robi — krytykuje kogoś za to, że się spóźnił, lub
rozmawia z kimś o śmierci przyjaciela. Prawidłową odpowiedź stanowi sama scenka odgrywana
przez aktorkę na filmie (np. śmierć przyjaciela). Rosenthal i jego współpracownicy (1979)
pokazywali te nagrania setkom ludzi na całym świecie i stwierdzili zastanawiające dużą
dokładność odpowiedzi.
We współczesnym podejściu do wielokanałowego dekodowania niewerbalnego (Archer,
Akert, 1991) skonstruowano zadanie wymagające odkodowywania komunikatów niewerbalnych
i precyzyjniej odzwierciedlające rzeczywiste sytuacje życiowe, które należy zinterpretować.
Taśmy wideo składające się na tzw. zadanie interpretacji społecznej (ZIS) (SIT: The Social
Interpretations Task) zawierają dwadzieścia scenek pokazujących naturalnie przebiegające
zachowanie niewerbalne (Archer, Akert, 1977a; 1977b; 1980; 1984). Nie występują tu aktorzy,
lecz ludzie, których widzimy i słyszymy w sytuacjach rzeczywistych, a nie inscenizowanych.
Trwają one około minuty, pokazując fragment rzeczywistej interakcji. Po każdej scence widz
jest pytany o rodzaj relacji, jaka łączy pojawiające się w filmie postaci. Na przykład w jednej ze
scen widać dwie kobiety, które bawią się z niemowlęciem. Pytanie brzmi: „Która kobieta jest
matką dziecka?" Istnieje tu jednoznaczne kryterium prawdziwości odpowiedzi, ponieważ jedna
z widocznych kobiet jest rzeczywiście matką dziecka. Jednakże żadna z nich nie mówi tego ani
nie zdaje sobie sprawy, iż z tą sceną zostanie powiązane właśnie takie pytanie. Aby właściwie
odebrać tę i inne scenki, trzeba zwrócić uwagę na niewerbalne zachowania osób występujących
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)