Warunki prawidłowego pobrania i transportu materiału biologicznego do badań wirusologicznych
Optymalnie próbki powinny być pobrane przed rozpoczęciem leczenia i pochodzić z tkanek zmienionych chorobowo, zawierają wówczas największą liczbę cząstek/antygenów wirusowych.
W diagnostyce infekcji górnych dróg oddechowych wykorzystuje się przede wszystkim: wymazy z nosa i gardła, aspiraty z nosogardzieli i popłuczyny z nosa, natomiast w zakażeniach dolnych dróg oddechowych: aspiraty z tchawicy, plwocinę, popłuczyny z drzewa oskrzelowego lub bioptaty płuc. Materiał powinien być dostarczony do laboratorium natychmiast po pobraniu (wyjątkiem od tej reguły są materiały do badań molekularnych, które mogą być przechowywane w temperaturze 5 ± 3°C przez 48 godzin od momentu ich pobrania)
Jeśli wykonanie analiz nie jest możliwe w ciągu 48-72 godzin, materiał powinien być zamrożony w temperaturze -70°C
Wstępne opracowanie materiału (dodanie antybiotyku)
Diagnostyka zakażeń wywoływanych przez wirusy opiera się na:
Ujawnieniu obecności wirusa w organizmie poprzez jego wyizolowanie, namnożenie i zidentyfikowanie lub poprzez wykrycie jego antygenów lub kwasu nukleinowego w materiale klinicznym.
Ocenie odpowiedzi immunologicznej organizmu na zakażenie ( obecność lub wzrost miana określonych przeciwciał).
Identyfikacja wirusa w mikroskopie: efekt cytopatyczny; ciałka wtrętowe
Zastosowanie odczynów serologicznych w diagnostyce schorzeń wirusowych (odczyny wiązania dopełniacza, neutralizacji, zahamowania hemaglutynacji lub hemadsorpcji, immunofluorescencji, immnuenzymatyczne, radioimmunologiczne, lateksowe)
Namnażanie na wrażliwych żywych komórkach (hodowle tkankowe, komórkowe, zarodki ptasie)
Zastosowanie metod biologii molekularnej
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)