To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Upłynnienie gruntów
Pojęcie upłynnienia gruntów wprowadził w 1920 roku Hanzen na określenie stanu, którym grunt traci całkowicie wytrzymałość na ścinanie i zachowuje się jak ciecz. Miało to miejsce w związku ze zniszczeniem zapory Calaveras w Kalifornii. Należy zaznaczyć, iż pierwsze opisane przypadki zniszczeń, spowodowane upłynnieniem się piasków v czasie trzęsienia Ziemi, pochodzą z 1783 r. Jakościowo wytłumaczenie zjawiska upłynnienia się piasku było po raz pierwszy opisane przez A. Casagrande'a w 1938 r. [50]. Odtąd stało się jasne, iż cykliczne obciążenie całkowicie nawodnionych gruntów piaszczystych w warunkach bez odpływu powoduje wzrost ciśnienia wody w porach, y, skrajnych przypadkach aż do chwili, gdy naprężenie efektywne osiąga wartość równą zeru. Pierwszej oceny ilościowej związanej ze zjawiskami upłynnienia, dokonali eksperymentalnie w 1966 r. Seed i Lee [94]. Zbiegło się to z nowym zapotrzebowaniem na lego rodzaju studia, w związku z eksploatacją złóż ropy naftowej i gazu na morzach j oceanach, a w konsekwencji z koniecznością bezpiecznego posadowienia na dnie morskim platform wydobywczych, poddanych cyklicznym obciążeniom pochodzącym od foli, wiatru, prądu i trzęsień.
Upłynnienie gruntu może też zachodzić przy obciążeniu statycznym. Procedurę oszacowania możliwości upłynnienia podał w 1985 r. Castro wspólnie z Poulosem i Francera [94]. Zgodnie z tą procedurą, możliwość upłynnienia gruntu określona jest przez dodatnią wartość różnicy pomiędzy wielkością składowych stycznych naprężenia wynikających z sił masowych a wartością wytrzymałości w stanie ustalonym w warunkach bez odpływu. Tak określone zjawisko upłynnienia jest rozumiane jako proces, który może być kontynuowany po ustaniu bezpośredniej przyczyny, która go wywołała. Na rysunku 10.4a przedstawiono sytuację, w której obciążenie cykliczne nie powoduje zjawiska upłynnienia, ponieważ różnica pomiędzy składowymi stycznymi naprężenia wynikającymi z sił masowych qST a wytrzymałością w stanie ustalonym sus jest ujemna. Po ustaniu obciążenia cyklicznego, odkształcenie zatrzymuje się, gdyż nie ma przyczyny do jego kontynuacji. Wartość współczynnika pewności F określonego jako stosunek wytrzymałości s (odniesionej zarówno do jej wartości maksymalnej s oraz ustalony ij do składowych stycznych naprężenia, wynikających z sił masowych q^, jest większa od 1. Inną sytuację, prowadzącą do upłynnienia, przedstawiono na rys. 10,4b. W tym przypadku składowa styczna naprężenia qST jest większa od wytrzymałości w stanie ustalanym sm, a mniejsza od wytrzymałości maksymalnej sp. Z tego wynika, że Fp 1, a Fm
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)