Umocnienie zobowiązań.
Normalną gwarancją wykonania obowiązku dłużnika była ochrona procesowa (za wyjątkiem zobowiązań naturalnych). Jednym z zabezpieczeń wierzytelności było rzeczowe prawo zastawu. Dodatkowymi zabezpieczeniami ze strony dłużnika było a) ustanowienie kary umownej, b) wręczenie zadatku, a także c) ponowne przyrzeczenie zapłaty długu własnego.
Najbardziej ulubioną formą umocnienia zobowiązań było w Rzymie poręczenie za dług cudzy. Obok właściwego poręczenia stypulacyjnego istniały jeszcze inne urządzenia spełniające podobne funkcje, mianowicie w prawie cywilnym zlecenie kredytowe, w prawie pretorskim - przyrzeczenie zapłaty długu cudzego oraz gwarancja bankiera.
Poręczenie stypulacyjne (adpromissio) - przyjęcie odpowiedzialności za cudzy dług poprzez stypulację dokonaną między wierzycielem a poręczycielem. Istniały trzy odmiany takiego poręczenia stypulacyjnego:
sponsio - najstarsza, dostępna tylko dla obywateli rzymskich
fideipromissio - otwarta także dla peregrynów. Podobnie jak sponsio - zabezpieczały tylko długi zaciągnięte w drodze stypulacji, nie przechodziły na dziedziców poręczycieli i wygasały po upływie dwóch lat
fideiussio - powstała najpóźniej (pod koniec republiki), powszechnie dostępna, zabezpieczała nie tylko długi pochodzące ze stypulacji, ale i z innych źródeł, przechodziła na dziedziców poręczyciela i nie gasła z upływem czasu.
Intercesja (intercessio) - wszelkiego rodzaju przyjęcie odpowiedzialności za dług cudzy. Do tak rozumianego pojęcia intercesji należy zaliczyć przede wszystkim poręczenie, ale ponadto należało tu także a) zabezpieczenie cudzego długu zastawem, b) przyjęcie obowiązku współdłużnika solidarnego, c) przejęcie na siebie długu cudzego lub d) zaciągnięcie zobowiązania własnego dla kogoś innego.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)