To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
UMIĘDZYNARODOWIENIE SIĘ SPRAWY POLSKIEJ:
W początkowym okresie wojny sprawa polska nie istniała w polityce mocarstw. Dla obu stron była to wewnętrzna sprawa zaborców.
Tuż przed wkroczeniem Niemców do Warszawy, w Dumie rosyjskiej 1 sierpnia 1915 roku padły słowa o utworzeniu po wojnie państwa polskiego. W tym czasie odbywał się odwrót wojsk carskich z Królestwa.
5 sierpnia 1915 roku do Warszawy wkroczyli Niemcy, a w końcu października 1915 roku front zatrzymał się na linii wiodącej od Zatoki Ryskiej poprzez Dźwińsk i Pińsk do Tarnopola. Królestwo podzielone zostało na część niemiecką ze stolicą w Warszawie oraz austro-węgierską ze stolicą w Lublinie. Pod względem politycznym nastąpiła poprawa. Utworzono uniwersytet i politechnikę, dopuszczono do powstania samorządów miejskich.
W dziedzinie gospodarki, głównie Niemcy rujnowali kraj - rabowali wszystkie surowce; celowo niszczono przemysł włókienniczy - podobnie było z hutnictwem. Wycinano także lasy. To wszystko spowodowało nędzę i bezrobocie, na czym korzystali okupanci wywożący Polaków na roboty do Niemiec i Austro-Węgier. Gdy zabrakło ochotników, zaczęto stosować przymus. Niemiecki generał-gubernator Hans Beseler wydał specjalne rozporządzenie o „zwalczaniu wstrętu do pracy”. Umiędzynarodowienie się sprawy polskiej:
W 1916 roku sytuacja państw centralnych uległa pogorszeniu. Istniała groźba wyczerpania się rezerw ludzkich i materiałowych. Niemcy zrezygnowali z pomysłu utworzenia Judeopolonii, a w zamian chcieli powołać taki twór państwowy, który mógłby odpowiadać Polakom i dostarczyłby mięsa armatniego.
Zgodnie z tym, 5 listopada 1916 roku ogłoszono akt proklamujący powstanie tzw. Królestwa Polskiego z ziem wydartych spod panowania rosyjskiego (czyli w nowym państwie nie znajdzie się Poznańskie ani Galicja). Cesarz Franciszek Józef I wydał szybko manifest o rozszerzeniu autonomii Galicji, co było równoznaczne z dalszym pozostawieniem jej w granicach monarchii habsburskiej. Przeciw temu aktowi wystąpiła Ententa, uważając go za pogwałcenie praw międzynarodowych (obawiała się wzmocnienia państw centralnych ewentualnymi oddziałami z zaciągów na ziemiach polskich).
22 stycznia 1917 roku prezydent USA Wilson w swoim orędziu powiedział, że powinna powstać wolna Polska, która będzie koniecznym warunkiem do trwałego i sprawiedliwego pokoju. Także 27 marca 1917 roku Rada Delegatów Robotniczych i Żołnierskich w Rosji powiedziała, że powinna istnieć wolna Polska. Żeby Tymczasowy Rząd w Rosji nie stracił poparcia, wydał 29 marca 1917 roku odezwę do Polaków o podobnej treści, tylko, że to państwo będzie „pod jednym dachem z Rosją”.
W czerwcu 1917 roku rozpoczęło się we Francji tworzenie armii polskiej, a we wrześniu 1917 roku rząd francuski uznał utworzony na jej terytorium Komitet Narodowy Polski za oficjalną reprezentację narodu. Generalnym dowódcą był Józef Haller. W czerwcu 1917 roku w Rosji także zaczęło tworzyć się polskie wojsko.
(…)
….
W królestwie okupanci niemieccy i austriaccy utworzyli w styczniu 1917 roku Tymczasową Radę Stanu (na mocy aktu 5-go listopada), a 12 września 1917 roku powstała Rada Regencyjna (3 osoby: arcybiskup Kakowski, Ostrowski, Lubomirski), która miała spełniać rolę najwyższej władzy w Królestwie do czasu powołania króla. Jednocześnie władze okupacyjne przekazały Radzie i powołanemu przez nią rządowi, na czele którego stanął Jan Kucharzewski, ograniczoną władzę administracyjną, przede wszystkim w szkolnictwie i sądownictwie.
Przełom w kwestii polskiej:
Zwycięstwo rewolucji październikowej w Rosji spowodowało radykalną zmianę stanowiska Ententy wobec kwestii polskiej. Dopóki Rosja prowadziła wojnę z państwami centralnymi, dopóty mocarstwa zachodnie, nie chcąc narazić się swemu sprzymierzeńcowi, traktowały sprawę…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)