To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
. Uczucia religijne O roli sfery emocjonalnej, czy uczuciowej, w życiu religijnym świadczy chociażby fakt, iż wielu badaczy przyznaje pierwszeństwo uczuciom religijnym w stosunku do treści myślowych. Nie wchodząc w dyskusję dotyczącą priorytetu tej, czy innej sfery psychicznej w życiu religijnym, należy stwierdzić, że emocje i uczucia wydają się być najbardziej zmiennym elementem życia religijnego. Sferę uczuciowości, a w tym także i uczucia religijne charakteryzuje fluktuacja i oscylowanie między doznaniami przyjemnymi i przykrymi.
Rozwój uczuciowy zmierza zazwyczaj w kierunku przechodzenia od prostej i silnej emocjonalności wywodzącej się raczej ze sfery cielesnej, popędowej do skomplikowanej, poglębionej i mniej burzliwej uczuciowości związanej z wyższymi funkcjami psychicznymi. Taka charakterystyka rozwoju dotyczy też uczuciowości religijnej, w której dokonuje się przejście od prostego lęku lub fascynacji do zrożnicowanych i głębokich uczuć, takich jak: miłość, zawierzenie, nadzieja, poczucie odpowiedzialności. W miarę rozwoju uczuciowości religijnej coraz wyraźniejszy staje się w niej wymiar świadomego i własnego, osobistego odkrywania pozytywnych aspektów rzeczywistości. Wywołują one głęboki pokój i radość. To uczucie harmonii wewnętrznej wiąże się z poczuciem osobistej decyzji. W nurtach psychologicznych, gdzie dominuje reaktywny model człowieka, podkreślana jest motywacyjna rola emocji. Pomijana jest natomiast rola siły samosterującej, jaką jest wola. W rozważaniach nad rozwojem religijności trafniejsze wydaje się rozpatrywanie jej w kontekście uczuć i woli, niż w terminach emocji i motywacji. Rozwój religijny zmierza w stronę pogłębiania uczuciowości i coraz bardziej zdecydowanego zaangażowania woli. W formacji religijnej obserwować możemy występowanie silnych uczuć i emocji. Ale występują tu także głębokie i skomplikowane uczucia, jak np. doświadczenie "nocy ciemnej" w przeżyciach duchowych. Śledzenie przechodzenia w życiu religijnym od fascynacji religią do nocy ciemnej, od emocjonalności do uczuciowości, jest ważne. Pozwala bowiem uchwycić istotne wymiary religijności, a także stymulować jej rozwój.
Lęk i fascynacja towarzyszące życiu religijnemu - są podstawowymi uczuciami występującymi w różnym nasileniu w zależności od posiadanego obrazu Boga. W kontakcie z Bogiem pełnym majestatu i dostojeństwa rodzi się uczucie szczególnego respektu, który w teologii określany jest jako „bojaźń Boża”. (Jaworski 1990, Szymołon 1999). Bojaźń Boża skłania do respektowania woli Bożej, płynie z miłości i prowadzi do nadziei, że Bóg udzieli potrzebnych łask. Lęk i fascynacja współwystępują u człowieka w relacji do Boga, bowiem doświadczenie niezwykłości, dostojeństwa i wzniosłości Boga wyzwala równocześnie tęsknotę za spotkaniem tej rzeczywistości.
(…)
… do Boga może mieć dwojaki charakter. Może ujawniać się jako lęk niewolniczy lub synowski (Szymołon 1999). U osób głęboko religijnych współwystępuje lęk synowski i fascynacja. Osobom określającym siebie jako „słabo wierzący” lub „słabo praktykujący” towarzyszy lęk niewolniczy.
Bliskość i dystans - to uczucia wobec Boga występujące w zależności od spostrzegania wymiaru transcendencji i immanencji w obrazie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)