Ubezpieczenia społeczne w prawie II RP.

. Ubezpieczenia społeczne w prawie II RP. Ustawa o zabezpieczeniu społecznym - obejmowały ubezpieczenia: -na wypadek choroby ( 1919), wszystkie grupy pracownicze, dla ich realizacji stworzono samorządowe powiatowe kasy chorych, składni na nie płacił w 3/5 pracodawca a w 2/5 pracwonik
- na wypadek bezrobocia (1924), zabezpieczeniu służyło utworzenie Funduszu Bezrobocia, połowa jego środków pochodziła od państwa, a połowa ze składek, czego ¼ wnosili pracownicy. Zasiłek przysługiwał przez 13 tygodni
-oraz emerytalne pracowników umysłowych (1927) - realizacja odsunięta w czasie ze względu na brak odpowiednich zasad finansowania
- ubezpieczeniom obowiązkowym podlegali wszyscy pozostający w stosunku pracy najemnej poza robotnikami rolnymi
- cel ubezpieczeń i udzielanie świadczeń w wypadku choroby, niezdolności do pracy, starości i bezrobocia tym warstwom pracowników, którzy nie mogli z własnych środków zaspokoić swoich potrzeb życiowych. Ustawa z 1934 zawężyla grono osób uprawnionych do korzystania z ubezpieczeń - składki na ubezpieczenia pochodziły ze składek pracodawców i pracowników oraz dopłat ze skarbu państwa
- zabezpieczenie od bezrobocia polegało na wypłacaniu bezrobotnym przez określony czas zasiłków
ustawa o zabezpieczeniu społecznym z 1934 scaliła system ubezpieczeń, była jednak krytykowana
- stworzyła nową strukturę ubezpieczeń społecznych, na jej czele stanął Zakład Ubezpieczeń Społecznych, zarządzający wyodrębnionymi i posiadającymi osobowość prawną funduszami, oddzielnymi dla każdego działu ubezpieczen. W terenie kasy chorych zatąpiono ubezpieczalniami społecznymi. Cały aparat funkcjonował niesprawnie, znacznie pogorszyły się świadczenia, zwłaszcza chorobowe i emerytalne. Zmniejszono wysokość zasiłków, za to podwyższono składki płacone przez pracowników
... zobacz całą notatkę