TYPY ZACHWAŃ WIĄŻĄCYCH: ZACHOWANIA SEKSUALNE
DZIAŁANIA NA RZECZ PARTNERA I ZWIĄZKU
UTRZYMYWANIE BLISKOŚCI FIZYCZNEJ
ZACHOWANIA POJEDYŃCZE
ZACHOWANIA IMPONUJĄCE
MIŁOŚĆ I BLISKIE ZWIĄZKI: Współcześni psychologowie zakładają najczęściej, że atrakcyjność i miłość są jakościowo odrębne. Dermer i Pyszczynski (1978) wykazali wzrost wyników w skali miłości (ale nie lubienia) u mężczyzn, którzy bezpośrednio przed wypełnianiem skali (z myślą o swojej dziewczynie) wprowadzani byli w stan erotycznego podniecenia. Tego rodzaju dane sugerują, że miłość jest czymś odmiennym niż zwyczajna atrakcyjność interpersonalna. Jej wyjaśnienie wymaga więc odrębnych teorii, z których najważniejsze są teoria przywiązania i trójskładnikowa teoria miłości. PRZYWIĄZANIE: U małych dzieci obserwuje się bardzo charakterystyczną sekwencję reakcji na rozłączenie z matką czy innym stałym opiekunem. 1. Protest -płacz, opór przeciwko ukojeniu przez inne osoby 2. Rozpacz - wyrażająca się bierną rezygnacją połączoną z głuchym, nieutulonym smutkiem 3. Negacja przywiązania - paradoksalne ignorowanie matki, towarzyszą różne poważne zaburzenia, jak zanik łaknienia i wycofanie z kontaktów społecznych (ten stan dziecka znany był niegdyś pod nazwą „choroby sierocej").
Można wyróżnić 3 style przywiązania jakie można wyróżnić u dzieci: bezpieczny - cechuje się zaufaniem dziecka do matki i wiarą w jej stałą dostępność, wrażliwość i gotowość do wsparcia i opieki. nerwowo-ambiwalentny- cechuje się zachowaniami typowymi dla wcześniej wspomnianej fazy protestu. Dzieci takie nie mają poczucia bezpieczeństwa ani przekonania, że matka zawsze pospieszy im z pomocą. 3. unikający- cechuje się zachowaniami przypominającymi fazę negacji przywiązania oraz unikaniem kontaktów z rówieśnikami i dorosłymi. Dzieci takie są częściej odrzucane przez matkę, w szczególności strofowane za próby nawiązania z nią bliskiego kontaktu fizycznego. Styl przywiązania w dorosłych związkach romantycznych jest więc do pewnego stopnia powtórzeniem stylu relacji z rodzicami we wczesnym dzieciństwie, choć nie jest to nieuchronne. Niezależnie od tego, czy stanowi on powtórzenie relacji z dzieciństwa, czy nie, styl przywiązania człowieka dorosłego istotnie wpływa na jego kontakty interpersonalne, a przede wszystkim zdolność do budowania zadowalających bliskich związków. Największą skłonność i zdolność do budowania trwałych bliskich związków mają osoby o bezpiecznym stylu przywiązania. Najmniej satysfakcjonujące związki budują osoby o stylu unikającym, głównie z powodu zaprzeczania własnej potrzebie więzi i nieufności w stosunku do ludzi.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)