Typologia przedsiębiorców (opracowana na podstawie danych zebranych w latach 90. XX wieku)
Przedsiębiorcy: "uczciwi dokradający" - ludzie, którzy stosunkowo rzadko łamią przepisy. Podstawową techniką racjonalizacji jest " gdybyśmy stosowali się do wszystkich przepisów, to musielibyśmy pozamykać firmy ". Żyją w dyskomforcie psychicznym, czują się zmuszani do oszukiwania (głównie chodzi o łamanie prawa podatkowego) i są tym sfrustrowani. Pragmatycy - łamią prawo podatkowe w sposób jawny i nie odczuwają z tego powodu psychicznego dyskomfortu. Ministerstwo Finansów postrzegają jako instytucję pragnącą ich okraść. Czują się dobrze prowadząc grę z fiskusem. Ich motto to " Wszystko jest na sprzedaż " i " Liczy się tylko pieniądz ". Głównym celem jest skuteczność . Brak profesjonalnego wykształcenia - prowadzą małe, prowincjonalne przedsiębiorstwa. Charakterystyczne jest to, że działania z nastawieniem na skuteczność są dla nich czymś oczywistym i naturalnym, nie są odnoszone do zasad uczciwości. Są dumni zatrudniając kogoś na czarno, bądź w inny sposób maksymalizując zyski. Profesjonalnie wykształceni - przedsiębiorcy z wyższym wykształceniem. Uczciwość i rzetelność mają dla nich charakter czysto instrumentalnych kategorii. Uczciwym można być tylko wtedy, jeśli to się opłaca. Traktują uczciwość jak produkt.
Typologia ta jest jedynie wzorem, niejednokrotnie nie da się jednoznacznie przyporządkować przedsiębiorców. Typologia ta zakłada, że uczciwych przedsiębiorców jest stosunkowo mało.
Cnota Cnota - dyspozycja, skłonność charakteru, która umożliwia stałe, sprawne i do pewnego stopnia przyjemne spełnianie czynów moralnie dobrych. To skłonność do czynienia dobra.
Intelektualizm etyczny Sokratesa Cnota jest bezwzględnym dobrem, o które każdy człowiek musi zabiegać. Sokrates pytał, co to jest np. sprawiedliwość, a nie, co za nią uważają dani ludzie (szukał ogólnego wzorca).
Zdaniem Sokratesa ważna była nawet sama świadomość braku wiedzy, czym jest cnota, gdyż aby stać się cnotliwym, koniecznie trzeba wiedzieć, czym jest cnota. Cnotę Sokrates utożsamiał z wiedzą na jej temat (aby być sprawiedliwym, trzeba wiedzieć, czym jest sprawiedliwość.
Konsekwencje stanowiska Sokratesa:
To, co dobre moralnie dla jakiegoś człowieka, jest po prostu dobre dla ogółu
Złe postępowanie człowieka jest rezultatem jego niewiedzy, bądź wiedzy pozornej (człowiek wybiera zło, bo prezentuje się ono dla niego jako coś dobrego)
Skoro cnota jest dobra i skoro człowiek dąży do dobra, to nie może dobrowolnie wybrać zła
Sokrates wyklucza możliwość istnienia słabości woli
(…)
… wolność jest utożsamiana z prywatnością.
Dwa dobra na przykładzie: Dorosły człowiek pragnie nauczyć siedmiolatka gry w szachy. Proponuje mu worek słodyczy za grę oraz drugi za zwycięstwo. To w naturalny sposób skłania dziecko do oszustwa, np. gdy dorosły na chwilę wyjdzie.
Zewnętrzne względem praktyki (cukierki)
Wewnętrzne względem praktyki (doskonalenie umiejętności gry w szachy)
Można je realizować…
… jest prawda, sprawiedliwość, pobożność?
Sokrates nie pozostawił po sobie żadnych tekstów. Wszystko co o nim wiemy pochodzi z zapisków jego uczniów, a w szczególności z tekstów Platona.
Doktryna złotego środka Arystotelesa
Dostrzegał słabości intelektualizmu etycznego. Twierdził, że nie chodzi o to, by wiedzieć, czym jest cnota, ale by wiedzieć, jak ona powstaje. Innymi słowy - nie starczy wiedzieć, czym jest sprawiedliwość, trzeba wiedzieć jak być sprawiedliwym.
Obierając środki, osiągamy cel, który staje się środkiem do następnych celów (np. zdany egzamin gimnazjalny - dobre liceum - dobrze zdana matura - renomowana szkoła wyższa - dobra praca - duże zarobki - wysoki poziom życia). Arystoteles zauważa jednak, że ten łańcuch musi mieć swój kres. Jego końcem jest optimum człowieczeństwa, zwane również eudajmonią…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)